Έρωτας είναι εμείς

Να ακούσω μόνο λίγο τη φωνή σου
Για μια στιγμή μονάχα, για ένα λεπτάκι
Ξέρεις πόση ευτυχία νιώθω τώρα που είμαστε μαζί;
Αναρωτιέσαι ,μήπως, τι είναι αυτό που δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ;
Σκέφτηκες ποτέ σου τι αισθάνομαι όταν σ' ακούω, όταν σε βλέπω, όταν σ' αγγίζω;
Πολλές ερωτήσεις κι απάντηση καμμια
Για να ξέρεις, λοιπόν, θα απαντήσω σε όλες χωριστά!
-Η ευτυχία, η ευδαιμονία θα έλεγα που με κυριαρχεί είναι τόσο απέραντη όσο απέραντη είναι και η θάλασσα-
-Η σκέψη μου είναι μαζί σου, γι' αυτό και δεν κοιμάμαι! Δεν είναι αϋπνία, "Μου λείπεις" λέγεται και να ξέρεις αυτό συμβαίνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο-
-Γι' αυτό το τελευταίο θα πω μονάχα "Ευχαριστώ"! Κι είναι κάτι που το λέω πια σπάνια, μόνο για κάτι το ολότελα όμορφο και ξεχωριστό που δόθηκε σε 'μένα. Ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ!-
Κοιμάμαι με τη σκέψη σου και ξυπνάω με τη θύμησή σου
Σε βλέπω και στα όνειρά μου, κατοικείς και στη ψυχή μου και σ' ερωτεύομαι! Σ' ερωτεύτηκα πια...
Είμαι δική σου, σώμα και ψυχή μαζί
Κι άσε τους παλιούς μας έρωτες εκεί που είναι ξεχασμένοι, αφημένοι και παρατημένοι
Στη μιζέρια της ζωής τους και της άδειας τους ψυχής
Θα μας ζηλέψουν, αλήθεια το πιστεύω, όταν μας δουν χέρι χέρι να περπατάμε μαζί
Θα έχουν και δίκιο όμως, δεν τους αδικώ, καθώς δεν είναι και οι μόνοι!
Και πόσοι δε μας χαίρονται;
Και πόσες φορές δεν μας είπαν πόσο ταιριάζουμε;
Και πόσοι δεν μας είπανε ότι μοιάζουμε πολύ;
Η απάντηση ειναι κοινή! -Άπειροι-
Όπως άπειρη είναι και η χαρά μου όταν είμαι δίπλα σου
Που μου προσφέρεις ασφάλεια και κατευνάζεις το θυμό μου
Που το παραμικρό ίχνος άγχους που μπορεί να έχω εξαφανίζεται όταν μ' αγκαλιάζεις
Δεν φοβάμαι πια γιατί είσαι δίπλα μου, τόσο κοντά μου, κι ας υπάρχουνε στιγμές που νιώθω πως σε χάνω
 Μα έστω λίγο αν μ' αγαπάει ο Θεός, έστω λίγο αν με νοιάζεται δεν θα σε πάρει από δίπλα μου
Όχι, αυτήν τη φορά θα σε κρατήσω εδώ, Έρωτα ή Αγάπη ή όπως τελοσπάντων σε λένε εσένα που μας κάνεις και καρδιοχτυπάμε και νιώθουμε πια πως ζούμε
Εδώ να μείνεις κοντά μου, Έρωτα, για να 'χεις κάποιον να σε νοιάζεται
Κάποιον να σε παιδεύει γλυκά, να σε λατρεύει, να σου γελά, να σε τρελαίνει, γιατί αυτό είναι έρωτας
Έρωτας είναι εμείς!

Αλλάζω για 'σένα... ή Αλλάζω εξ αιτίας σου!

Aλλάζω όσο περνάει ο καιρός κοντά σου

Πετάω από πάνω μου το μανδία της παιδικότητας, της αφέλιας

Ντύνομαι με τα ρούχα του εξεφτελισμού του έρωτα, που μπορούν να σκοτώσουν κάθε ίχνος ρομαντισμού

για 'σένα μονάχα!

Για την ικανοποίηση εκείνου, δηλαδή, για τον οποίο νοιάζομαι

Πετάω από πάνω μου τη γλυκήτητα ενός κοριτσιού που περνάει ώρες ολόκληρες για να γράψει ποιήματα που υμνούν την αγάπη και την αγκαλιά από συναίσθημα και μόνο

Και στο τέλος σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό  

Σιχαίνομαι και το  σώμα μα και τη ψυχή μου

Προσπαθώ να καθαρίσω το κορμί μου με νερό τρεχούμενο μπας και στο πέρασμά του πάρει μαζί και τη βρωμιά που εγώ η ίδια του ανάγκασα να ανεχτεί

Μόνο και μόνο για να καταφέρω να κουρνιάσω λίγο σε μια αγκαλιά δήθεν προστατευτική, δήθεν ολόδική μου, δήθεν τρυφερή

Μα τελικά είναι κοφτερές οι λεπίδες της επαφής με την απουσία της καρδιάς 

Και δεν βοηθάει ούτε το άφθονο νερό

Η ψυχή δεν θα καθαρίσει τόσο εύκολα

Aυτή αναζητάει με λαχτάρα μια αγκαλιά από δυο χέρια που ανοίγουν μόνο για να ακουμπήσουν κάποιον που αγαπούν

Τίποτα λιγότερο!

Μα έχουμε φτάσει στο δεύτερο υπόγειο του επιπέδου των συναισθημάτων

Τα κρύψαμε καλά καλά βαθιά μέσα μας, ώστε να μην αποσπάσουν την προσοχή μας με ,ίσως, ανόητες αναστολές τις στιγμές της καθαρά σαρκικής μας σχέσης

Της στιγμής που το άγγιγμα μετατρέπεται γρήγορα σε πιάσιμο

Εκεί που τα λόγια σκληραίνουν, χάνουν και το χρώμα τους

Αν είχε και φως θα έβλεπες πως κοκκινίζω

Το σβήνω πάντα, μην τύχει και φανερωθώ!

Αυτό που μόνο αφήνω να ακουστεί από μένα είναι ο αναστεναγμός μου

Μπορεί να 'ναι και υποκριτικός

Αλλά μπορεί και όχι, γιατί απλούστατα μπορεί να μη σχετίζεται με ευχαρίστηση

Αυτό το "Αχ" με αντιπροσωπεύει, πολλά τα προβλήματα και τώρα ο εξευτελισμός όλου του ευαίσθητου ψυχισμού μου

Για να πάρω μια αγκαλιά ακόμη, λίγη δήθεν, όπως πάντα, προστασία παραπάνω

Μα εγώ θα σου δώσω ακόμη πιο πολλά

Ξέρεις εγώ όλα τα νιώθω πρώτα, εκεί αριστερά, πριν τα κάνω

Αλλάζω όμως κι εγώ

Μεταλλάσομαι σε κάτι ολότελα αλλιώτικο, κάτι αρεστό σε 'σένα που με πιάνεις και πάλι

Έτσι περνάει σιγά σιγά η ώρα και έρχεται πάλι η ώρα του αποχωρισμού μας

Και από υποχρέωση, για την σαρκική απόλαυση που πήρες ή και ίσως απ' την ελάχιστη ευγένια που σε χαρακτηρίζει, θα με γυρίσεις στο σπίτι

"Για να 'μαι ασφαλής", όπως λες

Απλά θέλεις να προστατέψεις τη συνείδησή σου, προσπαθώντας να δείξεις ότι κάτι πρόσφερες κι εσύ σε 'μένα

Και η ώρα που στρίβω το κλειδί στη κλειδαριά με τρέμουλο και κατεβασμένα τα μάτια είναι κι αυτή δύσκολη

Με τι θάρρος, αλλά και θράσος να αντικρίσω τους ανθρώπους που με κοιτάζουν σα να 'μαι ακόμη αγνή σώμα και ψυχή μαζί;

Δεν τολμάω να τους δω στα μάτια!

Το βλέμμα το δικό τους είναι ακόμη καθαρό, το δικό μου σκοτείνιασε κιόλας

Πόσο θα ήθελα, σκέφτομαι κλεισμένη στο δωμάτιο μου, να πάρω αγάπη αγνή, αμόλυντη και τρυφερή!

Έτσι, με αυτές τις σκέψεις και παρέα με τη μοναξιά μου γίνομαι και πάλι η αθώα μικρούλα που ήμουν κάποτε...

Το ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου κοιτάω!

Κοίτα τον ήλιο που δύει και ξέχασε για λίγο όλα τα άλλα που σε δυσκολεύουν
Τόσο όμορφα χρώματα στον ουρανό, γαλάζιο, μοβ, πορτοκαλί
Λέξεις μη λες πολλές καθώς σε νιώθω, το έμαθα κι αυτό να το κάνω 
Εδώ όταν είμαστε να 'σαι ολοκληρωτικά παρών και διώξε τ' άλλα τα μικρά ή τα μεγάλα αν υπάρχουν
Κι αν δεν υπάρχουν κάποτε θα βρεις, είμαι σίγουρη!
Κοίτα τη θέα και απόλαυσε
Ίσως κάθε τέτοια μας στιγμή να 'ναι κι η τελευταία
Δύσκολα χρόνια, περίεργες ψυχοσυνθέσεις, παράλογες καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν τα πάντα σε λίγο καιρό
Κι εγώ αντί να θαυμάζω το μεγαλείο της θάλασσας και του ουρανού απ' το λιμάνι
μέρος όπου ουκ ολίγες αγκαλιές δόθηκαν και πάρθηκαν
Ξέρεις άραγε τι κοιτάω με πιο πολύ λαχτάρα;
Εγώ, λοιπόν, θα συνεχίσω να κοιτάω τα μάτια σου
Τα καστανά σου τα μάτια που είναι για 'μένα θάλασσες ανεξερεύνητες και γαλήνιες
μα πάνω απ' όλα για ξεχωριστές!
Μάτια όχι σαν όλα τ' άλλα, είναι τα μάτια που περίμενα έτσι κι αλλιώς ότι θα έρθουν
Έτσι γιατί το ένιωσα απλά ένα βράδυ του Γενάρη σ' ένα υπόγειο με δυο τρεις γνωστούς
Μα αυτούς τους άφησα σαν σ' αντίκρισα εκεί
Και κάθισα δίπλα σου, κοντά σου και μιλούσαμε, ένιωθα την ανάσα σου!
Από τότε ήξερα πως έπρεπε να περιμένω
Έπεσε κι ο ήλιος πια, πάει και το ηλιοβασίλεμα
Φοβάμαι μην τελειώσει έτσι κι η ιστορία μας
Όσο κρατάει, δηλαδή, ένα ηλιοβασίλεμα, που ούτε καλά καλά δεν είδα
Μα σε νιώθω, δεν είσαι ολοκληρωτικά εδώ, αλλού είσαι
Εγώ αφήνω όλα αυτά τα ασήμαντα σημαντικά για να σε νιώσω λίγο
Φέρνοντας τη μορφή σου στο μυαλό μου αισθάνομαι πιο μεγάλη ηδονή κι απ' αυτήν που μπορεί να προσφέρει η πιο έντονη σωματική επαφή!
Γιατί ακόμη κι εκείνες τις στιγμές του πάθους μας, με τον ιδρώτα να κυλά ποτάμι στα ενωμένα μας κορμιά, εγώ απλά σε κοιτάζω, αυτό μου αρέσει
Έτσι απολαμβάνω την κάθε μας στιγμή
Βιαζόμαστε ή μάλλον βιάζεσαι
Ο πρώτος πληθυντικός υποδηλώνει ή καλύτερα δηλώνει ξεκάθαρα πως πλέον νιώθω ό,τι νιώθεις αυθόρμητα!
Αγωνιώ για 'σένα πολύ περισσότερο απ' ότι νομίζεις
Μη κοιτάς που δεν το δείχνω, φοβάμαι
Η ραγισμένη μου καρδιά, η κολλημένη με κόπο και πολλά δάκρυα κάτι νύχτες μοναχικές και αξημέρωτες
-το ξέρω- άλλο χτύπημα δεν πρόκειται να το αντέξει και ούτε πρέπει να το αφήσω να το δεχτεί και πάλι
ως ένδειξη ελάχιστου σεβασμού προς εμένα!
Μου πιάνεις το χέρι και προσπαθώ να σου πω κάτι ευχάριστο καθώς περνάμε κάπως απρόσεκτα το δρόμο
Μα κι αν πάθουμε κάτι τουλάχιστον θα 'μαστε μαζί
Ήρθε η ώρα πάλι να χωριστούν οι δρόμοι μας
Ένα γρήγορο φιλί και μια αγκαλιά σύντομη, όσο σύντομη ήταν και η βόλτα μας, το ηλιοβασίλεμα που δεν είδα
Μα ελπίζω η ιστορία μας να μην χαρακτηριστεί έτσι τελικά!
Όχι σύντομη, καθώς αύριο θα ξαναπιαστούμε χέρι χέρι!

Μη φύγεις...


Μυρίζω ακόμη κάτι από 'σένα
Το κορμί μου αναδύει του δικού σου του κορμιού τη μυρωδιά και ευωδία
Σε αναζητάει, όλη τη νύχτα, τα κύτταρά μου ψάχνουν εσένα 
Γι' αυτό σου λέω μη  φύγεις τώρα, δεν πρέπει
Εγώ σε ένιωσα, σε αισθάνθηκα, σώμα και ψυχή μαζί!
Κέρασέ με ακόμη λίγη ευτυχία
Αυτήν που κάποιοι, κάποτε τόσο εύκολα μου έκλεψαν
Έτσι αδίστακτα, απερίσκεπτα, αδιάφορα
Με τα τρία "Α" που μπορούν να προσφέρουν τόση θλίψη
Εσύ ήρθες ένα βράδυ του Απρίλη και μου έδωσες το ένα και το πιο δυνατό
Την Αγάπη! που είχα ξεχάσει πως υπάρχει ακόμη
Πιάσε μου το χέρι ,τώρα, κι έλα κοντά μου 
Θα περπατήσουμε μαζί δίπλα στη θάλασσα, θα φάμε παγωτό απ' το ίδιο χωνάκι
Μετά θα λερωθείς και θα ξεσπάσω σε γέλια κι εσύ τάχα θα μου θυμώσεις
Μα δεν αντέχεις πολύ, και δεν φεύγεις
Μη φύγεις ούτε τώρα που νύχτωσε
Κάτσε εδώ στην ακρούλα, στο λιμάνι και πάρε με αγκαλιά
Μια αγκαλιά σαν κι αυτή που στερήθηκα δυο χρόνια τώρα
Και μη μιλάς, κοίτα μονάχα τ' αστέρια και το φεγγαρόφως που λαμπυρίζει στη θάλασσα
Είναι ακριβές και ανεκτίμητες τούτες εδώ οι στιγμές, να το ξέρεις
Κι ας κοστίζουν τόσο λίγο, ένα παγωτό και δυο εισιτήρια
Πας τελικά να φύγεις, προσωρινά, έτσι πρέπει
Δεν θέλω να σε αποχωριστώ κι εσύ το καταλαβαίνεις
Με κρατάς σφιχτά για να μην φύγω, τελικά το καταφέρνω
Μη φύγεις τώρα, δεν θα το αντέξω
Μου χαμογελάς τόσο γλυκά, μα πως να σε αφήσω;
Και περιμένω όλο αγωνία να μου πεις πως έφτασες καλά, να μην ανησυχώ
Γιατί για 'σένα στ' αλήθεια ανησυχώ 
Είναι ωραίο, ξέρεις, να έχεις έναν άνθρωπο να σκέφτεσαι και να περιποιείσαι
Nα αγωνιάς, να νοιάζεσαι!
Γι' αυτό σου λέω, τώρα που κατάφερες να με κάνεις έναν απ' αυτούς που θέλουν να σε προσέχουν
Απλά μη φύγεις!
Κι εγώ θα σε πάρω αγκαλιά, έτσι μέσα στη φωτιά της ηδονής μας
Θα ημερέψουμε τον πόθο μας μαζί και μετά θα κοιτάξουμε τη θέα απ' το παράθυρο της φωλιάς του έρωτά μας
Είναι όλα τόσο όμορφα κοντά σου, ακόμη και τα άσχημα της γειτονιάς αυτής για 'μένα πλέον δεν υπάρχουν
Αυτό είναι το παραμύθι μας ως τώρα, απλό και όμορφο
Σχεδόν κάθε μέρα, ο ίδιο άνθρωπος δίπλα μου, οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια μάτια
Δε βαρέθηκα ούτε λεπτό, κι ελπίζω να κρατήσει όλο αυτό
Μη φύγεις, για 'μένα κάντο!
Απλά κράτα το χέρι μου..

Πρωινό χαμόγελο...

Ξέρεις, λοιπόν, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;

Με το βλέμμα καθαρό και ψυχή να φτερουγίζει;

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

Μέσα στη θλίψη, στην απέραντη μοναξιά και στο φόβο

Τα υγρά μου μάτια, αυτά τα πονεμένα και τα πολλάκις προδωμένα

να ψάχνουν με απόγνωση λίγη ευτυχία, λίγο ουρανό

Αυτά που κάποιος τα έκλεψε, εντελώς υστερόβουλα και πονηρά

Με καταδίκασε σε δυο χρόνια θανάτου της ψυχής!

Είχα καιρό να ξυπνήσω με χαμόγελο

Κι ήρθες εσύ να μου δώσεις μια στάλα ευτυχίας

Μια σταλίτσα θέλω μόνο

Πρόσεξε δεν θέλω ωκεανό, ίσως και πάλι πνιγώ

Τραγούδησέ μου μόνο, αυτό μου φτάνει

Ξέρεις, άραγε, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;

Να ανοίγω τα μάτια μου και να κοιτάω το φως που μπαίνει απ' τις γρύλιες στο παντζούρι

Και αυθόρμητα να σκέφτομαι εσένα

Πόσο όμορφα θα 'ναι να τις βλέπουμε μαζί, να ξυπνάμε μαζί...

Να σου φιλώ τα μάτια κι εσύ να κάνεις πως κοιμάσαι

Η μέρα να μας καλεί να την περάσουμε μαζι, απλά μαζι!

Κι εγώ να χαίρομαι γιατί απλά είμαστε κοντά

Κι εσύ να χαίρεσαι γιατι τόσο απλά είμαστε κοντά

Είχα καιρό να ξυπνήσω με χαμόγελο

Με αγάπη για τη ζωή, που είναι δώρο τελικά

Απλά είναι ελαφρώς περίεργη, δύσκολη να την καταλάβεις

Ή μάλλον όχι, θέλει υπομονή

Υπομονή και τελικά ήρθες!

Ξέρεις, μήπως, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;

Πέρασε τόσος καιρός που ούτε κι εγώ θυμάμαι ακριβώς

Και τώρα, που επιτέλους ήρθες, όχι μόνο ξυπνάω έτσι μα κοιμάμαι κιόλας

Γιατί αυτό που πριν σχεδόν δυο μήνες μου είπες

Τώρα το έκανες στ' αλήθεια

Και να ξέρεις σε περίμενα, ήξερα κατά βάθος ότι θα έρθεις

Κάθε βράδυ αυτό έκανα, και ξάφνου ήρθες

Άραγε το ξέρεις;;

Καιρό πολύ είχα, λοιπόν, μικρέ μου να χαμογελάσω αληθινά

Κι εσύ με κέρασες το πιο όμορφο χαμόγελο

Μου έπιασες τα χέρια, με τα καθαρά σου χέρια

Τα απαλλαγμένα απ' τη βρωμιά, την υποκρισία, την κακία

Μετά μ' αγκάλιασες γλυκά, σφιχτά, όμορφα

Δεν με γέμισες με αίμα όπως κάποιοι συνηθίζουν

Με αυτά τα λίγα, εγώ πήρα και ένιωσα πολλά

Ελπίζω μόνο να μην είναι δανεικά!