Ψιχάλες

Κι όμως ξέρω πως δεν έπρεπε να φύγεις
Γιατί σ αγάπησα πολύ και σ αγαπώ
Δε θα ξεχάσω μα επίσης δεν θα κλάψω
Θα σ αγαπώ ίσα με το Θεό
Κι αυτή η αγάπη ό,τι κι αν γίνει δεν πεθαίνει
Θα σαι το άλλο της ζωής μου το μισό
Έρωτες έρχονται και φεύγουν πεινασμένοι
Μα όσο χορταίνω άλλο τόσο σε ζητώ!
Τη μορφή σου διακρίνω στις ψυχάλες
Σ' αυτές που μ άρεζε μαζί να μοιραζόμαστε
Χαμογελάς τόσο γλυκά σα να ταν τότε
Το σ αγαπώ σου λέω ξανά ψιθυριστά
Τη μυρωδιά και τη γεύση των χειλιών σου
Θέλω να νιώσω, μα εσύ είσαι μακριά
Χάνεσαι, φεύγεις καθώς φεύγει κι η βροχή
Κι εγώ λυπάμαι που μαι πάλι μοναχή
Άλλο ένα όνειρο ήτανε κι αυτό απ τη βροχή
Γι αυτό ίσως να την αγαπώ τόσο πολύ!
Κάθε που βρέχει σε κοιταζω στις ψιχάλες της!

Καινούρια Αρχή...

Και νάτη μια καινούρια αρχή
Μα είναι όλα ίδια
Όλα φανταζουν μονότονα
Και το γέλιο, η χαρά;;
Αξίες δυσεύρετες, ξεχασμένες
Υποταγμένες στην κυριαρχία της λύπης
Κι η αγάπη συναίσθημα ευαίσθητο
Έτοιμο να σκύψει το κεφάλι στην προδοσία που παραμονεύει
Κι ο έρωτας, τόσο περίεργος
Όσο και δυσεύρετος
Και νατη μια καινούρια αρχή
Τα μάτια σου αστράφτουν από φως
Όπως ο ήλιος δίνει στην πλάση τη ζωή
Έτσι κι εσύ, καθως του μοιάζεις
Ξύπνησες στην δική μου ψυχή το συναίσθημα, το δυσεύρετο πάντα
Στη ψυχή που συχνά αιμορραγεί, χωρίς παράπονο
Και τα σταχυά σου τα μαλλιά
Καιτ τα γλυκά σου μάτια
Το όμορφο χαμόγελο
Προδίδουν άγγελο, σίγουρα όχι άνθρωπο απλό
Και νατη μια καινούρια αρχή
Καλοκαμωμενη και απροσδόκητη!!

Καλωσόρισμα...

Κι άρχισα ξαφνικά να γράφω...

Η αλήθεια είναι πως σαν μικρό παιδί, ποτέ δεν μπορούσα να γράψω κάτι σωστά
Και με τη λογοτεχνία και την ποίηση, καμμία ιδιαίτερη επαφή
Θυμάμαι μάλιστα που με έλκυαν περισσότερο οι θετικές επιστήμες
Και λέγαν όλοι με καμάρι "Αυτό το παιδί απ' τον μπαμπά του πήρε"...
Κληρονομικότητα...
Όλα αυτά μέχρι τα δεκαέξι μου, μέχρι τη στιγμή που μου χτύπησε ο έρωτας την πόρτα
Κι εγώ μέσα στον ενθουσιασμό μου του άνοιξα, μη λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες
Κι ήτανε λάθος, μα είχε κι αυτό τη γοητεία του...
Στην αρχή κάθε όμορφου λάθους πετάς στα σύννεφα, μα η προσγείωση είναι εκείνη που κοστίζει τα πιο πολλά, και τα πληρώνεις
Έτσι κι εγώ, λοιπόν, αγάπησα με την εφηβική μου καρδιά
Κάποιον που μάλλον δεν το άξιζε όπως μου έδειξε τελικά
Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να σκαρώνω μικρά στοιχάκια, παιδιάστικα, ίσως και αστεία
Μα ήταν αληθινά και βγαλμένα από την καρδιά μου, που πονούσε
Και το καλλιέργησα όσο μπορούσα...όποτε μου ερχόταν κάτι στο μυαλό το σημείωνα κι έτσι σιγά-σιγά άρχισα να γράφω όλο και πιο μεγάλα ποιήματα
Όχι κάτι το σπουδαίο, μα κάτι το πάνω απ' όλα το αληθινό
Και τώρα μετά από δύο χρόνια συγγραφικής προσπάθειας να φτιάξω τούτο εδώ το blog, όχι για επίδειξη σε κάποιον, απλά γιατί έχω την ανάγκη να μοιραστώ με κάποιους αυτά που σκέφτομαι και περιγράφω μέσα στα στοιχάκια μου. Ακόμη κι αν αυτοί οι "κάποιοι" είναι άγνωστοι, ακόμη κι αν κανείς δεν τα διαβάσει. Μα τι λέω;; Είναι "άγνωστοι", "γνωστοί", τόσα πράγματα έχω να μοιραστώ μαζί τους!


Ελπίζω όσοι διαβάσουν κάποτε τα ποιήματά μου να τους αγγίξουν έστω και λίγο στην καρδιά...
Με εκτίμηση, Ναταλία!