Κι εσύ λίγο...
Ένα πελώριο "γιατί" και μια θλίψη στα μάτια μου κάθε φορά που μιλάμε
Γιατί να είμαστε έτσι, γιατί να μου μιλάς έτσι
Δεν είμαι για 'σένα, δυστυχώς, ό,τι εσύ για 'μένα
Δεν σου λείπω, βλέπω, τόσο πολύ κι ούτε τα βράδια σε συντροφεύω στα όνειρά σου
Γιατί είδα με πίκρα πως όλων των άλλων η συντροφιά είναι τόσο πια πολύτιμη για 'σένα
Σπρώξε με κι άλλο στο γκρεμό, κάντο, μπορείς να το κάνεις
Όπως όταν μου κλείνεις το τηλέφωνο, όπως όταν με ξεχνάς για ώρες κι εγώ για ώρες κοιτάζω το τηλέφωνο με την ελπίδα ότι θα χτυπήσει και θα ακούσω τη φωνή σου
Μη τα διαβάσεις όλα αυτά, ξέρω ότι η πολύ αγάπη σας πνίγει και τρέχετε να φύγετε μετά
Να ξεφύγετε από αυτό που θα θυσίαζε τα πάντα για να μιλήσετε για ένα λεπτό, να κερδίσει στο καλύτερο μια τρυφερή αγκαλιά
Κι ούτε αυτό πλέον έχει το νόημα που είχε κάποτε
Μόνο εγώ τρέμω ακόμη σα σε ακούσω και η φλόγα που ένιωθα έχει γίνει ολόκληρη πυρκαγιά
Τόσο αδιάφορος τόσο αποστασιοποιημένος θα έλεγα ακόμη και τυπικός
Με απογοήτευση θα έλεγα πως ακουμπάω μια αγάπη που δεν τρέμει σαν με ακουμπά και η φωνή δεν κομπιάζει από τη λαχτάρα που κάποτε είχε να με ακούσει
Συνέχισε να μένεις κοντά μου, θα συνεχίσω να σ΄αγαπάω
Και πώς άραγε θα ήταν δυνατό να σταματήσω να το κάνω;
Και πώς, ακόμη, να σε αφήσω σε ένα κόσμο που δεν λυπάται και που δε διστάζει να κρίνει σε κάθε ευκαιρία
Φοβάμαι τη μοναξιά της ψυχής, αυτή μονάχα η μοναξιά με τρομάζει
Αυτή ακριβώς, ναι, αυτή που κρατάς στη τσέπη σου εύκαιρη για να μου την κερνάς με κάθε ευκαιρία
Για φαντάσου πάντα έλεγα πως από 'σένα θλίψη δεν θα δω, κι ούτε τα μάτια μου κλαμένα και πως οι εφιάλτες μου θα σβήσουν μια για πάντα
Τι ειρωνία τα είδα όλα αυτά και ας σε παρακάλεσα να μη μου τα προσφέρεις, δε μ'αρέσουν και δυσκολεύομαι να δείχνω χαρούμενη μπροστά σου
Κι έτσι σου στερώ το χαμόγελο καμμιά φορά, όταν με σκέφτεσαι
Δεν το θέλω αυτό, μονάχα να γελάς σου ζητάω
Αλήθεια!
Χαμογέλα και πάντα θα 'μαι καλά γιατί εγώ ζω κοιτάζοντας το χαμόγελο στα μάτια σου και ακούγοντάς το στη φωνή σου
Κι αυτά τα χέρια σου που είναι να με πάρουν έστω και μια ψεύτικη αγκαλιά
Γιατί μονάχα το τηλέφωνο μου κλείνουν, εγώ είμαι η σίγουρη κι ας μη το παραδέχεσαι
Σίγουρη;
Τυχερός θα 'σαι αν ισχύει γιατί ούτε κι εγώ με ξέρω τόσο καλά
Μα για να μην με ξέρω μάλλον δεν θα 'μαι
Γιατί αν έφτασες, λοιπόν, στα σίγουρα να με βάζεις άλλο μεγάλο λάθος να μην κάνεις
Κι εγώ γιατί νομίζεις νιώθω τόσο αισθητή την απουσία σου, γιατί σε βάζω πάνω από όλους και όλα, γιατί θυσιάζω κάθε ανούσια παρέα μόνο για να σε ακούσω;
Σίγουρο ποτέ δε σε ένιωσα και η κάθε λέξη μπορεί να 'ναι η τελευταία μας γι' αυτό την έχω ιερή
Μονάχα που πονάω
Να 'σουν κι εσύ λίγο έτσι, να φοβόσουν κι εσύ λίγο μη με χάσεις!
Ένα πελώριο "γιατί" και μια θλίψη στα μάτια μου κάθε φορά που μιλάμε
Γιατί να είμαστε έτσι, γιατί να μου μιλάς έτσι
Δεν είμαι για 'σένα, δυστυχώς, ό,τι εσύ για 'μένα
Δεν σου λείπω, βλέπω, τόσο πολύ κι ούτε τα βράδια σε συντροφεύω στα όνειρά σου
Γιατί είδα με πίκρα πως όλων των άλλων η συντροφιά είναι τόσο πια πολύτιμη για 'σένα
Σπρώξε με κι άλλο στο γκρεμό, κάντο, μπορείς να το κάνεις
Όπως όταν μου κλείνεις το τηλέφωνο, όπως όταν με ξεχνάς για ώρες κι εγώ για ώρες κοιτάζω το τηλέφωνο με την ελπίδα ότι θα χτυπήσει και θα ακούσω τη φωνή σου
Μη τα διαβάσεις όλα αυτά, ξέρω ότι η πολύ αγάπη σας πνίγει και τρέχετε να φύγετε μετά
Να ξεφύγετε από αυτό που θα θυσίαζε τα πάντα για να μιλήσετε για ένα λεπτό, να κερδίσει στο καλύτερο μια τρυφερή αγκαλιά
Κι ούτε αυτό πλέον έχει το νόημα που είχε κάποτε
Μόνο εγώ τρέμω ακόμη σα σε ακούσω και η φλόγα που ένιωθα έχει γίνει ολόκληρη πυρκαγιά
Τόσο αδιάφορος τόσο αποστασιοποιημένος θα έλεγα ακόμη και τυπικός
Με απογοήτευση θα έλεγα πως ακουμπάω μια αγάπη που δεν τρέμει σαν με ακουμπά και η φωνή δεν κομπιάζει από τη λαχτάρα που κάποτε είχε να με ακούσει
Συνέχισε να μένεις κοντά μου, θα συνεχίσω να σ΄αγαπάω
Και πώς άραγε θα ήταν δυνατό να σταματήσω να το κάνω;
Και πώς, ακόμη, να σε αφήσω σε ένα κόσμο που δεν λυπάται και που δε διστάζει να κρίνει σε κάθε ευκαιρία
Φοβάμαι τη μοναξιά της ψυχής, αυτή μονάχα η μοναξιά με τρομάζει
Αυτή ακριβώς, ναι, αυτή που κρατάς στη τσέπη σου εύκαιρη για να μου την κερνάς με κάθε ευκαιρία
Για φαντάσου πάντα έλεγα πως από 'σένα θλίψη δεν θα δω, κι ούτε τα μάτια μου κλαμένα και πως οι εφιάλτες μου θα σβήσουν μια για πάντα
Τι ειρωνία τα είδα όλα αυτά και ας σε παρακάλεσα να μη μου τα προσφέρεις, δε μ'αρέσουν και δυσκολεύομαι να δείχνω χαρούμενη μπροστά σου
Κι έτσι σου στερώ το χαμόγελο καμμιά φορά, όταν με σκέφτεσαι
Δεν το θέλω αυτό, μονάχα να γελάς σου ζητάω
Αλήθεια!
Χαμογέλα και πάντα θα 'μαι καλά γιατί εγώ ζω κοιτάζοντας το χαμόγελο στα μάτια σου και ακούγοντάς το στη φωνή σου
Κι αυτά τα χέρια σου που είναι να με πάρουν έστω και μια ψεύτικη αγκαλιά
Γιατί μονάχα το τηλέφωνο μου κλείνουν, εγώ είμαι η σίγουρη κι ας μη το παραδέχεσαι
Σίγουρη;
Τυχερός θα 'σαι αν ισχύει γιατί ούτε κι εγώ με ξέρω τόσο καλά
Μα για να μην με ξέρω μάλλον δεν θα 'μαι
Γιατί αν έφτασες, λοιπόν, στα σίγουρα να με βάζεις άλλο μεγάλο λάθος να μην κάνεις
Κι εγώ γιατί νομίζεις νιώθω τόσο αισθητή την απουσία σου, γιατί σε βάζω πάνω από όλους και όλα, γιατί θυσιάζω κάθε ανούσια παρέα μόνο για να σε ακούσω;
Σίγουρο ποτέ δε σε ένιωσα και η κάθε λέξη μπορεί να 'ναι η τελευταία μας γι' αυτό την έχω ιερή
Μονάχα που πονάω
Να 'σουν κι εσύ λίγο έτσι, να φοβόσουν κι εσύ λίγο μη με χάσεις!
