Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Μικροί ήρωες ζωής...

Κι υπάρχουν κάτι ψυχές ολομόναχες σ αυτόν τον κόσμο
Που κανείς δε γυρνάει να τους δώσει έστω και λίγη σημασία
Που ζούνε μόνοι τους, υπομένουν και παλεύουν 
Παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους, να μη λυγίσουν, να μην το δει κανείς
Περήφανες ψυχές που κάνουν παρέα με τη μοναξιά, προτιμούν την αξιοπρέπεια από τη ζητιανιά της υποτιθέμενης φιλίας, της μη ουσιαστικής συντροφικότητας
Μόνο κοιτούν τον άλλο κόσμο από απόσταση ασφαλείας
Και μια πικρή γευση δημιουργείται στο λαιμό, είναι η πίκρα του μόνου
Κι είναι οι πιο δυνατές ψυχές αυτές
Κι αξίζουν τόση πολλή αγάπη, μα δεν παίρνουν ούτε ένα μικρό της δείγμα
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι και οι πιο άτυχοι, γιατί αυτοί οι άνθρωποι γεννήθηκαν μόνο για να πονάνε
Κι είναι και κάποιοι άνθρωποι που συνεχώς γελάνε
Ούτε ένα δάκρυ δεν πέφτει από τα μάτια τους και τα χείλη τους μόνο καλό έχουν να πουν
Είναι, λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι
Είναι μικροί ήρωες της ζωής που προσπαθούν να κρύψουν τη θλίψη και τη μελαγχολία πίσω από ένα πλατύ χαμόγελο
Και του ξεγελάνε όλους, γιατί κανείς δεν είναι τόσο κοντά τους ώστε να δει τα δάκρυα πίσω από τα εκφραστικά τους μάτια
Είπαμε πως είναι μόνοι κι έρημοι...
Δεν μιλάνε συχνά, από φόβο μήπως κάποιο κόμπιασμα στη φωνή μαρτυρήσει την προσπάθεια να κρύψουν το λυγμό τους
Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μου θυμίζουν εμένα και τη σύντομη πορεία μου
Το γέλιο δεν φεύγει από το πρόσωπό μου, λες και είναι κι αυτό βαμμένο, ζωγραφισμένο με κοκκινάδι των χειλιών
Δυο χειλιών που έμαθαν να συζητούν μόνο με τον εαυτό τους, γιατί κανείς δεν τα ακούει
Δυο χειλιών που όλο γελούν σαν κανένας κλόουν σε παιδική γιορτή
Δυο, λοιπόν, χειλιών που έχουν τόσα να πουν και να βροντοφωνάξουν
Κι όλη αυτή η δύναμη γίνεται έμπνευση για τέχνη που κανείς δε τη διαβάζει, που θα ρημάξει μαζί με την ψυχή τους
Έτσι υπάρχουν κάτι ολομόναχες ψυχές σαν κι εμένα που κάνουν το δάκρυ χαμόγελο και τη δύναμη τέχνη
Υπάρχουν κάτι μικροί ήρωες ζωής....

4 σχόλια:

  1. **ψυχές που κάνουν παρέα με τη μοναξιά, προτιμούν την αξιοπρέπεια από τη ζητιανιά της υποτιθέμενης φιλίας, της μη ουσιαστικής συντροφικότητας
    Μόνο κοιτούν τον άλλο κόσμο από απόσταση ασφαλείας
    Και μια πικρή γευση δημιουργείται στο λαιμό, είναι η πίκρα του μόνου**

    Καλή χρονιά, Ναταλία. Με υγεία πάνω απ' όλα και φυσικά, να έχεις τα απαραίτητα, στην ζωή. Υπάρχουν διάφορα είδη, κοινωνικών: εκείνοι που ζούνε με τυπικότητα σε καθετί, ιδιαίτερα στην επικοινωνία τους με μέλη της οικογένειας, και αυτό, το θεωρούν, ....ωριμότητα ..και, αγάπη. Επιβιώνουν οι κοινωνικοί που συνδιαλέγονται με αγένεια και πνεύμα, ανωτερότητας. Αναρωτιέμαι τελικά, μήπως τα δύο προηγούμενα, είδη.. είναι το ίδιο, πράγμα.

    Υπάρχουν φυσικά και οι κοινωνικοί, στην ψυχή. Σπάνιοι άνθρωποι, που ποτέ, δεν ξεχνούν, ότι αγαπούν. Κι ας τους λείπει. Κι ας τα παρατάνε, για λίγο..
    Οι μικροί ήρωες, της ζωής, όπως το λες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεράσιμε,
    Δυστυχώς έτσι είναι. Όταν δείξεις ευγένεια και καλοσύνη χάνεις στις μέρες μας! Και οι αγενείς προχωράνε γιατί πολύ απλά εκμεταλεύονται τις καταστάσεις και τους ανθρώπους!
    Αλλά αυτοί οι μικροί ήρωες ζωής μόνο δίνουν... Δεν παίρνουν και ποτέ! Κακό αυτό και άδικο, έτσι;;
    Ευχαριστώ για το χρόνο σου και καλά να περνάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τουλάχιστον, μαθαίνουμε ποιοι νοιάζονται, τελικά, και ποιοι, όχι: να αφιερώσουν, χρόνο. Από μέσα, απ' τη ψυχή τους. Έτσι κάνουμε τη διαλογή, και αφήνουμε πίσω μας, ότι δεν αξίζει. Όσο σφίγγουν τα οικονομικά, τόσο περισσότερη αδικία, εμφανίζεται, αλλά πέφτουν οι μάσκες. Τελευταία.. σκέφτομαι, πως δεν είναι δυνατόν να περιμένουν πάντα από εμάς, να δείξουμε, αγάπη: από άτομα με στρωμμένη ζωή, σε κάθε τομέα. Ή μήπως, ζητάω, πολλά?

    Να περνάς κι εσύ, καλά, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, και καλή επιτυχία στις σπουδές σου. Να χαμογελάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έτσι είναι δυστυχώς ή ευτυχώς! Και στο τέλος βλέπεις πως όλα αυτά που έδωσες, κάποιοι απλά τα πέταξαν, αφού τα εκμεταλεύτηκαν πρώτα όσο ήθελαν!
    Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου! Να 'σαι πάντα καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή