Άραγε θυμάσαι;

Θυμάσαι;; Μην αργήσεις μου έλεγες, μα είναι ήδη αργά
Κι εγώ ακόμη περιμένω
Στέκομαι καμιά φορά αμίλητη, σκεπτόμενη τις όμορφες στιγμές μας να θυμάμαι
Στ' αλήθεια τις θυμάμαι, εγώ που δήθεν ξεχνάω εύκολα
Σε αντίθεση με 'σένα που δεν ξεχνούσες ποτέ μα τόσο εύκολα έφυγες
Και ναι, γελούσα λίγο πιο μετά, έτσι φαινόταν
Κάθε μέρα φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο
Λίγο μετά το είχα ήδη συνηθίσει
Γιατί είπα πως πρέπει να μάθω να ζω για σένα μακριά σου
Θυμάσαι;; Άραγε τώρα που κοιτάς θυμάσαι;;
Εσύ που δεν ξεχνούσες ποτέ τη δική μας μέρα, τα τελείωσες όλα ακριβώς τότε
Ίσως για να με σημαδέψεις ακόμη πιο πολύ, για να θυμάμαι δύο γεγονότα
Και να μπερδεύομαι μη ξέροντας τι να κάνω, τι να νιώσω;
Μα ίσως δεν ξέχασες ποτέ
Ένα κομμάτι του εαυτού σου είναι εδώ
Γι' αυτό ακόμη σε νιώθω, κι ας λείπεις
Γι' αυτό ακόμη θυμάμαι τη γεύση των χειλιών σου, κι ας έχουν περάσει τόσοι μήνες
Γι' αυτό ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά σου
Σαν από σπάνιο λουλούδι που μαράθηκε
Εσύ άραγε να θυμάσαι; Με νιώθεις καθόλου όπως εγώ; Με ονειρεύεσαι όπως πολύ συχνά κάνω;
Γιατί ακόμη κι αν πολύ καλά το κρύβεις, νιώθω πως δεν έχουν όλα πια πεθάνει
Νιώθω πως θυμάσαι πολλά, μα δείχνεις λίγα
Κρύβοντας καλά την ευαίσθητη καρδιά σου
Παίζοντας ένα ρόλο για σένα αταίριαστο
Μα εγώ σε ξέρω ό,τι κι αν λες
Πως πίσω από τις λέξεις και την κρύα στάση σου
Κρύβεις καλά τον όμορφο εαυτό σου
Που καμιά φορά, δειλά τον φανερώνεις, έτσι για μια στιγμή, μα αν πληγωθείς;;
Γι' αυτό και πάλι τον κρύβεις
Σ' έχω καταλάβει πια και ξέρω πως θυμάσαι!
Ο άλλος σου εαυτός σε πιέζει να ξεχνάς, μα το ξέρω πως ποτέ σου δεν το έκανες στ' αλήθεια
Γιατί σε ξέρω πλέον, γνωρίζω ότι κρύβεις "εσένα"
Ντρέπεσαι καμιά φορά για όσα νιώθεις, μα είσαι τόσο γλυκός
Ίσως γι' αυτό να ντρέπεσαι χωρίς να πρέπει
Και σ' αγαπώ πρέπει δεν πρέπει!

Κάθε φορά...

Κάθε φορά που γελάς, με ό,τι μπορεί να είναι αυτό
Πιάνω μελάνι και χαρτί προσπαθώντας να αποκρυπτογραφίσω όσο καλύτερα μπορώ το χαμόγελό σου
Και δεν ξέρω αν πρέπει κι εγώ να χαρώ γι' αυτό το χαμόγελο
Αλλά και πάλι είναι μια ιδιαίτερη στιγμή
Κάθε φορά που μιλάς, σταματώ ό,τι κι αν κάνω
Προσπαθώντας να σε αφουγκραστώ, να κρατήσω τα λόγια σου όσο πιο καλά μπορώ στη μνήμη μου
Και η μελωδική φωνή σου να γίνει ο δικός μου πλέον ύμνος
Που με ταξιδεύει σ΄άλλους κόσμους μακρινούς και όμορφους
Και κάθε φορά που γελάς για λίγο τρέμω
Φοβάμαι...φοβάμαι μήπως γελάς με "εκείνη" μαζί ή της χαμογελάς
Και γιατί άλλωστε να φοβάμαι;;
Μήπως σε έχω και φοβάμαι μην σε χάσω;;
Ή σε είχα κάποτε και τώρα πονάω όταν σε βλέπω με "εκείνη";;
Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει...
Κι άλλωστε "εκείνη" δεν θα μπορούσε να ήταν μαζί σου
Κι όμως σε "εκείνη" χαμογελάς, με "εκείνη" μιλάς, κι "εκείνη" μόνο χαιρετάς
Εγώ απλά στέκομαι και κοιτάω μην μπορώντας να κάνω κάτι 
Γιατί "εκείνη" είναι άτομο δικό μου, αγαπητό, να το μισήσω δεν μπορώ...ούτε να το φθονίσω
Έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορέσω να μισήσω κάτι που εσύ αγαπάς
Και κάθε φορά που μιλάς εύχομαι να 'ναι μαζί μου
Να μου πεις έστω και ένα απλό "γεια", απ' τα χείλη σου θα 'ναι λυτρωτικό
Κι όμως κάθε φορά καταλαβαίνω πως μόνο με μένα δε μιλάς και κατεβάζω το κεφάλι
Προσπαθώ να κρύψω την πίκρα μου, την απογοήτευσή μου
Σκέφτομαι πόσα έχω για σένα στην καρδιά μου, αναρωτώμενη αν θα μπορέσω ποτέ να σου τα δώσω
Αν θα μ' αφήσεις να το κάνω...γιατί το κλειδί του "μέσα" μου το έχεις μόνο ΕΣΥ!
Κι αυτό το "μέσα" παλεύει μέρα-νύχτα να βγεί έξω, να 'ρθει μπροστά σου
Και το κρατάω με νύχια και με δόντια, προσπαθώ να το δαμάσω
Πάνε πια δυο μήνες που παρακολουθώ το γέλιο και τη φωνή σου
Τα 'χω μάθει πλέον απ' έξω, κι αυτό είναι πολύ κακό
Γιατί ότι γράφει δεν ξεγράφει...
Και δεν το λένε μόνο για το χαρτί, ξέρω πως ισχύει και για την καρδιά
Τα συναισθήματα γράφονται εκεί και είναι πολύ δύσκολο να σβηστούν, σχεδόν ακατόρθωτο
Κι έτσι έμαθα κι εγώ να βρίσκομαι εκεί γύρω σε σένα, παρούσα και ταυτόχρονα απούσα aπό τη ζωή σου
Στη ζωή που εύχομαι κάποτε να μπω... στην καθημερινότητά σου...στα απογεύματά σου
Και γιατί όχι...και σε κάποιες ίσως νύχτες που θα έχεις την ανάγκη να μιλήσεις για όλα αυτά που ελάχιστοι για μας γνωρίζουν
Να 'μαι πλέον κι εγώ κάπου-κάπου ο λόγος για τον οποίο χαμογελάς
Να 'μαι "εκείνη" που μαζί μιλάτε
Σκέψου...δεν θα τρέμω πια κι ούτε θα φοβάμαι όπως τώρα κι εσύ θα 'σαι ο εκλεκτός μου
Θα σε προσέχω και θα φροντίζω πάντα να χαμογελάς...
Γιατί έτσι έχει αξία η αγάπη...γιατί με το χαμόγελό σου ζω...

Ψιχάλες

Κι όμως ξέρω πως δεν έπρεπε να φύγεις
Γιατί σ αγάπησα πολύ και σ αγαπώ
Δε θα ξεχάσω μα επίσης δεν θα κλάψω
Θα σ αγαπώ ίσα με το Θεό
Κι αυτή η αγάπη ό,τι κι αν γίνει δεν πεθαίνει
Θα σαι το άλλο της ζωής μου το μισό
Έρωτες έρχονται και φεύγουν πεινασμένοι
Μα όσο χορταίνω άλλο τόσο σε ζητώ!
Τη μορφή σου διακρίνω στις ψυχάλες
Σ' αυτές που μ άρεζε μαζί να μοιραζόμαστε
Χαμογελάς τόσο γλυκά σα να ταν τότε
Το σ αγαπώ σου λέω ξανά ψιθυριστά
Τη μυρωδιά και τη γεύση των χειλιών σου
Θέλω να νιώσω, μα εσύ είσαι μακριά
Χάνεσαι, φεύγεις καθώς φεύγει κι η βροχή
Κι εγώ λυπάμαι που μαι πάλι μοναχή
Άλλο ένα όνειρο ήτανε κι αυτό απ τη βροχή
Γι αυτό ίσως να την αγαπώ τόσο πολύ!
Κάθε που βρέχει σε κοιταζω στις ψιχάλες της!

Καινούρια Αρχή...

Και νάτη μια καινούρια αρχή
Μα είναι όλα ίδια
Όλα φανταζουν μονότονα
Και το γέλιο, η χαρά;;
Αξίες δυσεύρετες, ξεχασμένες
Υποταγμένες στην κυριαρχία της λύπης
Κι η αγάπη συναίσθημα ευαίσθητο
Έτοιμο να σκύψει το κεφάλι στην προδοσία που παραμονεύει
Κι ο έρωτας, τόσο περίεργος
Όσο και δυσεύρετος
Και νατη μια καινούρια αρχή
Τα μάτια σου αστράφτουν από φως
Όπως ο ήλιος δίνει στην πλάση τη ζωή
Έτσι κι εσύ, καθως του μοιάζεις
Ξύπνησες στην δική μου ψυχή το συναίσθημα, το δυσεύρετο πάντα
Στη ψυχή που συχνά αιμορραγεί, χωρίς παράπονο
Και τα σταχυά σου τα μαλλιά
Καιτ τα γλυκά σου μάτια
Το όμορφο χαμόγελο
Προδίδουν άγγελο, σίγουρα όχι άνθρωπο απλό
Και νατη μια καινούρια αρχή
Καλοκαμωμενη και απροσδόκητη!!

Καλωσόρισμα...

Κι άρχισα ξαφνικά να γράφω...

Η αλήθεια είναι πως σαν μικρό παιδί, ποτέ δεν μπορούσα να γράψω κάτι σωστά
Και με τη λογοτεχνία και την ποίηση, καμμία ιδιαίτερη επαφή
Θυμάμαι μάλιστα που με έλκυαν περισσότερο οι θετικές επιστήμες
Και λέγαν όλοι με καμάρι "Αυτό το παιδί απ' τον μπαμπά του πήρε"...
Κληρονομικότητα...
Όλα αυτά μέχρι τα δεκαέξι μου, μέχρι τη στιγμή που μου χτύπησε ο έρωτας την πόρτα
Κι εγώ μέσα στον ενθουσιασμό μου του άνοιξα, μη λαμβάνοντας υπόψη τις συνέπειες
Κι ήτανε λάθος, μα είχε κι αυτό τη γοητεία του...
Στην αρχή κάθε όμορφου λάθους πετάς στα σύννεφα, μα η προσγείωση είναι εκείνη που κοστίζει τα πιο πολλά, και τα πληρώνεις
Έτσι κι εγώ, λοιπόν, αγάπησα με την εφηβική μου καρδιά
Κάποιον που μάλλον δεν το άξιζε όπως μου έδειξε τελικά
Από εκείνη τη στιγμή και μετά άρχισα να σκαρώνω μικρά στοιχάκια, παιδιάστικα, ίσως και αστεία
Μα ήταν αληθινά και βγαλμένα από την καρδιά μου, που πονούσε
Και το καλλιέργησα όσο μπορούσα...όποτε μου ερχόταν κάτι στο μυαλό το σημείωνα κι έτσι σιγά-σιγά άρχισα να γράφω όλο και πιο μεγάλα ποιήματα
Όχι κάτι το σπουδαίο, μα κάτι το πάνω απ' όλα το αληθινό
Και τώρα μετά από δύο χρόνια συγγραφικής προσπάθειας να φτιάξω τούτο εδώ το blog, όχι για επίδειξη σε κάποιον, απλά γιατί έχω την ανάγκη να μοιραστώ με κάποιους αυτά που σκέφτομαι και περιγράφω μέσα στα στοιχάκια μου. Ακόμη κι αν αυτοί οι "κάποιοι" είναι άγνωστοι, ακόμη κι αν κανείς δεν τα διαβάσει. Μα τι λέω;; Είναι "άγνωστοι", "γνωστοί", τόσα πράγματα έχω να μοιραστώ μαζί τους!


Ελπίζω όσοι διαβάσουν κάποτε τα ποιήματά μου να τους αγγίξουν έστω και λίγο στην καρδιά...
Με εκτίμηση, Ναταλία!