Ψιχάλες

Κι όμως ξέρω πως δεν έπρεπε να φύγεις
Γιατί σ αγάπησα πολύ και σ αγαπώ
Δε θα ξεχάσω μα επίσης δεν θα κλάψω
Θα σ αγαπώ ίσα με το Θεό
Κι αυτή η αγάπη ό,τι κι αν γίνει δεν πεθαίνει
Θα σαι το άλλο της ζωής μου το μισό
Έρωτες έρχονται και φεύγουν πεινασμένοι
Μα όσο χορταίνω άλλο τόσο σε ζητώ!
Τη μορφή σου διακρίνω στις ψυχάλες
Σ' αυτές που μ άρεζε μαζί να μοιραζόμαστε
Χαμογελάς τόσο γλυκά σα να ταν τότε
Το σ αγαπώ σου λέω ξανά ψιθυριστά
Τη μυρωδιά και τη γεύση των χειλιών σου
Θέλω να νιώσω, μα εσύ είσαι μακριά
Χάνεσαι, φεύγεις καθώς φεύγει κι η βροχή
Κι εγώ λυπάμαι που μαι πάλι μοναχή
Άλλο ένα όνειρο ήτανε κι αυτό απ τη βροχή
Γι αυτό ίσως να την αγαπώ τόσο πολύ!
Κάθε που βρέχει σε κοιταζω στις ψιχάλες της!