Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Συγνώμη και πάλι!


Πόσο αφελής είμαι ώρες ώρες 
Πάλι πίστεψα σε λόγια του αέρα και του απλού ενθουσιασμού
Δε σε ξέρω ακόμη καλά ακόμη σε μαθαίνω τόσο αργά όσο μου αφήνεις να δω από τον αληθινό σου χαρακτήρα
Τώρα που σκέφτομαι όλα σου τα λόγια τώρα που έρχεται μπροστά μου το ψυχρό σου βλέμμα
Η άκαρδη στάση σου να με καρφώνεις με καρφιά αδικίας ενόσω δεν μπορώ να κρατήσω τα δακριά μου
Να με κοιτάζεις όλο έπαρση που φάνηκες ο αδικημένος, ο πάντα σωστός, αυτός που έχει αισθήματα
Γιατί εγώ δεν έχω όπως άφησες να φανεί
Εγώ δε σε σκέφτομαι ποτέ, ποτέ δε νοιάζομαι για την καρδιά σου
Μα κάτι τέτοιες ώρες κι αυτό το βλέμμα σου και τα μαχαίρια της γλώσσας σου με κάνουν να αναρωτιέμαι: Άραγε εσύ έχεις καρδιά;
Μ' αγάπησες ποτέ σου; Αιστάνθηκες ποτέ αληθινά άδειος επειδή δεν ήμουν εκεί κοντά σου;
Ή τελικά είμαι εγώ μονάχα αυτή που παλεύει μόνη της να κρύψει τις αδυναμίες της, να φανεί δυνατή, να μη δειλιάσει, να μη τα βάλει κάτω
Να αντέχει να βλέπει τις πληγές της να εξαπλώνονται χωρίς να παραπονιέται για να μη φανεί και πάλι γκρινιάρα, για να μη ρισκάρει το ότι μπορεί να γυρίσεις ξαφνικά την πλάτη
Μια αφορμή! Αυτό αρκεί...
Μια αστεία, σχεδόν γελοία αφορμή μπορεί να χαλάσει τη ζωή μου, να γκρεμίσει και πάλι τα όνειρά μου που με κόπο προσπάθησα να ξαναχτίσω
Σε έβαλα στο θρόνο της καρδιάς μου και γύρω από 'σένα έχω χτίσει τόσα όμορφα πράγματα, τόσες στιγμές, τόσα χαμόγελα 
Μα με έκανες και πάλι να φοβάμαι ακόμα πιο πολύ
Κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μου φαίνεται σα να το 'χει βάλει σκοπό να με πληγώσει, να μου γκρεμίσει τα όνειρα, να με κάνει να τρομάζω να γνωρίσω τους ανθρώπους, να έρθω κοντά τους, να τους αγαπήσω
Οι έρωτές μου ήταν τόσο ανούσιοι που με την πρώτη ευκαιρία με έβαζαν στο στόχαστρο, με κολλούσαν στον τοίχο με την κάνη στον κρόταφο για να μου επισύρουν τόσα και τόσα δήθεν παραπτώματα
Ρωτήστε με, λοιπόν, σας προκαλλώ αναρωτηθήκατε ποτέ αν έχω εγώ κάποιο παράπονο; Κι αν μήπως τα δικά σας παραπτώματα με πόνεσαν καθόλου; Καταλάβατε άραγε πόσο πολύ πονάω, αλλά καταπνίγω όλο μου τον πόνο μόνο και μόνο για να μην πληγώσω κανέναν;
Πάντα πληγώνομαι και πάντα πληρώνω για κάτι λάθη μου σωστά πταίσματα
Συγχαρητήρια, λοιπόν, που τα κατάφερες και εσύ όπως και όλοι οι άλλοι
Πρέπει να νιώθεις τόση περηφάνεια που με έκανες να τρομάζω να σου μιλήσω, να αναρωτιέμαι για το πως πρέπει να σου φερθώ για να μην έχεις παράπονο, τόσος ο φόβος μου
Γιατί το ξέρω θα έρθει και πάλι η στιγμή που θα μου πεις για τα μεγάλα μου σφάλματα που αναγκαζόσουν να κρύβεις κάτω από το χαλί, να τα καλύπτεις όπως λες, να κάνεις πως δεν τα βλέπεις
Κρίμα και συγνώμη σου ζητάω
Συγνώμη που και πάλι ξεγελάστηκα και πίστεψα στον έρωτα, στην αγάπη εγώ που είχα πει πως δεν θα ξαναγαπήσω 
Συγνώμη που σ' αγάπησα τόσο πολύ, αλλά να ξέρεις σε ξεχώρισα
Μου φάνηκες διαφορετικός, ξεγελάστηκα και πάλι
Συγνώμη για την αφέλειά μου, συγνώμη και πάλι
Σ'αγαπώ και πάλι!

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Ψεύτικη χαρά-ψεύτικη αγάπη!

Πάντα είχα την ανόητη ελπίδα και εντύπωση πως θα μπει στη ζωή μου κάποιος που θα με καταλαβαίνει
Κάποιος που δεν θα φοβάμαι να μην χάσω κάποιος που θα είναι δικός μου, ολόδικος μου
Έκανα λάθος όμως, όλοι κάνουμε λάθη μα εγώ συνήθως κάνω αυτά που μετά με σκοτώνουν πισώπλατα, ύπουλα, ξαφνικά
Τόσο ξαφνικά όσο ξαφνική ήταν και η άφιξή σου στη ζωή μου
Έτσι ξαφνικά λοιπόν σ' αγάπησα και κάθε μέρα σου χαρίζω λίγο ακόμη από το είναι μου και τη ψυχή μου
Πίστευα θα το εκτιμήσεις, νόμιζα πως έχεις το χάρισμα που λείπει από εσάς και την ευαισθησία να με νιώσεις έστω και λίγο
Να αιστανθείς έστω και λίγο την ανησυχία μου και τους φόβους που με κατακλύζουν κάθε βράδυ κάθε φορά που σε βλέπω να γυρνάς την πλάτη για να επιστρέψεις
Ίσως και να μπορούσες να μαντέψεις πως τις νύχτες δεν κοιμάμαι γιατί πολύ απλά κάτι με βασανίζει
Μπορεί αν ήμουν τόσο τυχερή να έβρισκα και αυτόν που θα μπορούσε να δει το δάκρυ πίσω από το διαρκές και πολλές φορές χαζό μου χαμόγελο
Που δεν θα πρόσμενε να με δει να χαμογελάω γιατί πολύ  απλά θα καταλάβαινε πως αυτό είναι ένα ψέμμα, ένα μεγάλο ψέμμα πρώτα πρώτα στον ίδιο μου τον εαυτό
Μα τώρα καταλαβαίνω λοιπόν!
Εσύ που λες πως με λατρεύεις δε με κατάλαβες ποτέ και ποτέ δεν είδες πίσω από το δάκρυ μου
Ποτέ δεν είδες το λόγο που κουλουριάζομαι στην άκρη στο κρεβάτι
Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί δάκρυσα την πρώτη φορά
Και ποτέ δεν θα δεις πως πίσω από τη χαρά μου και το γέλιο μου κρύβεται ένας σωρός με βάσανα, μοναξιά και πόνος
Μα γιατί τα λέω αυτά και γιατί αναρωτιέμαι πως και δεν με κατάλαβες ποτέ;
Ποτέ και κανένας δεν με κατάλαβε
Κανείς δεν έμεινε πλάι μου μέχρι το τέλος μέχρι την πτώση
Κι εγώ πάντα έμενα εκεί και προσπαθούσα να τους βοηθήσω να σηκωθούν μα εκείνοι με έσπρωχναν κάτω μαζί τους μετά πατούσαν πάνω μου και ανέβαιναν
Αυτό θα κάνεις κι εσύ, λοιπόν;
Τώρα βρήκες για λίγο κάποια να ομορφύνει τη μουντή ζωή σου 
Κάποια ανόητη που είναι κάθε στιγμή έτοιμη να πέσει για 'σένα στο γκρεμό 
Θα ομορφύνω, λοιπόν, για όσο θέλεις τη ζωή σου θα γίνω πάλι το καλό και υπάκουο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου που υπεραγαπώ, ύστερα θα μείνω με τη σπασμένη σε χίλια κομμάτια καρδιά μου στα χέρια
Αβοήθητη, ανήμπορη να φάω, να πιω, να γελάσω, να προχωρήσω
Με σπασμένη καρδιά που να πας και ποιο το νόημα να ζεις;
Μα τι λέω έτσι δεν ζούσα πάντα;
Αλλά εσύ πως να το δεις αυτό;
Είδες ποτέ τα μάτια μου και τον πόνο που βγάζουν;
Ξέρεις γιατί με πιάνουν οι ανησυχίες μου κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη;
Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι είναι αυτό που με βασανίζει και μου τρώει λίγο λίγο την ψυχή;
Ή μήπως αποφάσισες πως είναι καλό να συμμετέχεις κι εσύ λίγο σ' αυτό;
Δεν ξέρω αν ποτέ σου είδες λίγο πέρα από το χαμόγελό μου
Μα κατάλαβα πως δεν σε νοιάζει να το δεις...

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Πάντα δίπλα μου...

Κάθε φορά που λείπεις ακούω το ίδιο τραγούδι, την ίδια μελωδία, τα ίδια λόγια
Είναι αυτό που σ' αρέσει πιο πολύ αυτό που πρωτοάκουσα από 'σένα
Το τραγούδι και τα λόγια που με συνδέουν με τη θύμησή σου εδώ και όχι λίγο καιρό
Θα έλεγα αρκετό, αρκετά πριν μπω στο μυαλό σου
Από τότε που πρωτομπήκες μέσα μου, από τότε που η καρδιά μου χτυπάει δυνατά σαν καμπάνα  μεγάλης εκκλησίας σα να χει γίνει κάτι χαρμόσυνο
Ξέρεις αυτό το τραγούδι μου κρατάει συντροφιά πολλές φορές
Αρκετές ώρες και ειδικά τις ώρες που δεν είμαστε 
Τις ώρες που προσπαθώ με όλες μου τις αισθήσεις να αιστανθώ πως είσαι κοντά μου
Ξαπλώνω, κλείνω και τα μάτια μου και σχηματίζω στη σφαίρα της φαντασίας μου την πεποίθηση ότι είσαι δίπλα μου
Το τραγούδι, τα λόγια, η μελωδία 
Ακόμη κι αν κάποτε πατήσεις όλα όσα είπες
Κι αν τελικά φύγεις πρώτος κι αν και πάλι προδωθώ ξέρω πως θα σε βρίσκω
Εγώ θα κλείνω τα μάτια μου κι εσύ θα έρχεσαι κρυφά και θα ξαπλώνεις πλάι μου σα να μη μ' άφησες ποτέ
Θα ακούω την τόσο απαλή φωνή σου και θα χαμογελώ εγκάρδια σα να χω πάρει το πολυτιμότερο απ' όλα τα δώρα
Θα μου χαιδεύεις όπως πάντα τα μαλλιά και θα σου λέω όπως πάντα πως πονάω
Κι εσύ για συγνώμη θα με παίρνεις αγκαλιά για ένα ακόμη ταξίδι στο δικό μας παράδεισο
Σ' αυτόν που φοβόμουν για καιρό να μπω, γιατί απλά βαρέθηκα να φοβάμαι
Να φοβάμαι μην τελειώσουν όλα ξαφνικά και χάσω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου
Να τρέμω κάθε βράδυ που αποχαιρετιόμαστε μήπως αυτό είναι το τελευταίο και το πιο βαρύ αντίο
Να τρομάζω στο γεγονός ότι μπορεί αν όλα τελειώσουν να μην προλάβω να σου δείξω πως σήμερα σ' αγαπάω ακόμα πιο πολύ
Πως κάθε μέρα και κάθε στιγμή ο κόμπος  της αγάπης μου γίνεται ακόμα πιο σφιχτός
Είναι τόσο δύσκολο να έχεις τόσα όμορφα πράγματα να δώσεις και ξαφνικά να σου το απαγορεύουν
Γι' αυτό σου λέω πως φοβάμαι μήπως και δε σε ξαναδώ
Είναι στ' αλήθεια φόβος μην τύχει και δεν προλάβω να ανοίξω τα φύλλα της καρδιάς μου να δεις κι εσύ το μεγαλείο του έρωτά μου
Μα τώρα ξέρω που θα σε βρίσκω
Θα 'ναι η μορφή και η φωνή σου μπλεγμένη μέσα σε κάποιους καταθλιπτικούς στίχους που έμαθα από 'σένα χωρίς ακόμη να το ξέρεις
Κι αν στη ζωή μου τελικά βρω άλλο δρόμο κι αν δήθεν κάποιον άλλο λέω πως ερωτεύομαι, αυτό θα είναι το ψέμα μου
Το πιο μεγάλο ψέμα που θα χω πει ποτέ μου
Γιατί θα αγκαλιάζω άλλον μα θα 'ναι για 'σένα
Άλλον θα φιλώ, άλλον θα κρατώ και σε άλλον θα δίνομαι μα θα είναι όλα μόνο για 'σένα
Και γι' αυτό πάντα θα βοηθάει το τραγούδι
Θα συνομωτήσει κι αυτό μαζί με τη μοίρα, θα με βοηθήσει να προχωρήσω δίνοντάς μου την ψευδαίσθηση πως είσαι ακόμα εσύ
Πως δεν έφυγες ποτέ και πως κανένας και πάλι δεν με πρόδωσε
Πως είσαι ακόμη δικός μου κι έτσι θα μείνεις για πάντα!
Θα είσαι πάντα δίπλα μου...




Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Αγάπη είναι...

Αν βρεις την αγάπη μην την προδώσεις -Όχι, δεν θα το κάνω-
Υποσχέσεις, λόγια, ψέμματα 
Και μετά; Τι νομίζεις;
Είναι όμορφο να σκοτώνεις έτσι σα ψυχρός εκτελεστής ψυχές;
Ψυχές σα τη δική μου, ποτισμένες με μπόλικο αίμα 
Αίμα του προδωμένου έρωτα αίμα από την αγάπη που πέθανε 
Αίμα που κυλλάει αργά και βασανιστικά ανακατεμένο με το δάκρυ που χαίρεσαι να βλέπεις
Μα όχι η αγάπη σα γεννηθεί δεν πεθαίνει κι εσύ δεν την είχες ποτέ
Εσύ δεν ξέρεις να αγαπάς ξέρεις μόνο να σταυρώνεις 
Για δυο λόγια βαριά αυτό είναι το τίμημα!
Η αγάπη δεν θα σε πονέσει ποτέ, η αγάπη γιατρεύει κάθε πληγή, η αγάπη δεν πεθαίνει
Γι' αυτό σου λέω τώρα που τη βρήκες μη σκεφτείς να την προδώσεις
Θανάσιμο αμάρτημα θα διαπράξεις και θα χάσεις ό,τι πιο πολύτιμο θα μπορούσες ποτέ σου να αποκτήσεις
Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να σ' αγαπάνε;
Ένιωσες ποτέ ελεύθερος μέσα στη φυλακή σου;
Έχεις άραγε αιστανθεί να τρέμεις μέσα στην πιο σφιχτή αγκαλιά;
Άκουσες ποτέ πως χτυπάει η καρδιά που ερωτεύεται;
Δάκρυσες ποτέ για την αγάπη;
Ναι, έτσι περήφανα, αλύγιστα, εγγάρδια!
Κι εσύ που λες πως έχεις καρδιά, που λες πως ερωτεύτηκες και πως αγάπησες στ'αλήθεια
Μη με προδώσεις!
Την αγάπη αν τη βρεις μην την αφήσεις 
Σα μεγάλο θυσαυρό σαν κάτι το πολύτιμο φύλαξέ τη, φρόντισέ τη 
Δε θα χάσεις 
Κι ούτε να σκέφτείς να την αλλάξεις με κάτι λίγο πιο όμορφο λίγο πιο ελκυστικό λίγο πιο αρεστό
Εκείνο να ξέρεις ούτε τη ζωή του δε θα δώσει ούτε θα σε κοιτάξει στα μάτια σα παιδί
Η αγάπη κάποιοι λένε πως πονάει
Λάθος! Μα πως μπορεί;
Οι άνθρωποι μπέρδεψαν τις λέξεις και κάθε απλό ενθουσιασμό τον βάφτισαν αγάπη και λατρεία
Αγάπη είναι δόσιμο, δέσιμο, κατάθεση ψυχής, σώματος και νου
Αγάπη είναι θυσιάζω την ηρεμία μου για 'σένα
Αγάπη είναι σ'ελευθερώνω και αν θέλεις θα μείνεις αλλιώς χαμογελώ που χαίρεσαι και χαίρομαι αληθινά κι ας μη σ' έχω
Πρόσεχε, λοιπόν, μη συγχέεις τον έρωτα με την αγάπη
Ο έρωτας έρχεται δίνει χαρά, ενθουσιασμό και μετά φεύγει αφήνοντας μια πικρή γεύση στο λαιμό που δεν φεύγει
Μα η αγάπη αν έρθει δεν θα φύγει ποτέ, θα παλέψει, θα υπομείνει για χρόνια για ζωές 
Η αγάπη θα μείνει πάντα εκεί να απαλύνει τις πληγές, να σε φροντίσει, να γελάσει και να κλάψει σιμά σου και όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα σου κλείσει τα μάτια
Δεν θα σε προδώσει ποτέ για κάτι πιο όμορφο, για κάτι ανώτερο για κάτι άλλο
Αυτή είναι η αγάπη!


Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

Μια ανάσα ζωής μέσα στα γκρεμισμένα όνειρα

Το πιο σκληρό απ' όλα στη ζωή μας είναι να σου γκρεμίζουν τα όνειρα σου
Αυτά που με κόπο έχτισες στο μυαλό σου, έβαλες μέσα κόσμο και κοσμάκι και τα τύλιξες με μια όμορφη κορδέλα να 'ναι αυτό το δώρο στον εαυτό σου
Το μοναδικό δώρο που έχεις κάνει για 'σένα την ίδια, που πόνεσε πολύ, που πονάει, που δύσκολα γελάει πια
Που ψάχνει διέξοδο και λίγο φως σε μια αγκαλιά, όχι σε οποιαδήποτε αγκαλιά
Σ' αυτήν τη συγκεκριμένη αγκαλιά, την περίμενε καιρό και ήρθε
Ήταν χειμώνας τότε, θυμάσαι; Μα ήρθες άνοιξη!
Εκεί βρίσκει το γέλιο της, τη ζωντάνια και το νόημα της αναπνοής της που μέχρι πριν λίγο καιρό δεν το έβρησκε
Κάποιος, κάποιοι, δεν είναι δα και λίγοι αυτοί που την πάτησαν με τα χοντροπάπουτσα της απανθρωπιάς και του άκρατου εγωισμού τους
Της έκλεβαν το γέλιο σιγά σιγά, από τότε που ήταν τόσο δα μικρούλα, κι εκείνη ένιωθε μια μικρή πληγίτσα να ανοίγει πάνω της 
Μα ούτε μιλούσε, ούτε παραπονιόταν, ούτε έκλαιγε
Μόνο το βλέμμα της άλλαζε με τον καιρό και άρχισε να αγαπά όλο και πιο πολύ τη μοναξιά
Ούτε τα παιδάκια που έρχονταν να την πάρουν για να παίξουν δεν ήθελε
Είχε τόσο νωρίς φοβηθεί τον κόσμο και την κακία του, που κλεινόταν όσο πιότερο μπορούσε μέσα της
Και μεγάλωνε έτσι μονάχη συνήθως, αφού ούτε καλά καλά γονείς δεν είχε
Μόνο το φαγητό δεν είναι ανάγκη! Και η ψυχή χρειάζεται τροφή
Μα την ψυχούλα μόνη της της έδωσε τροφή κι άρχισε να κάνει όνειρα για ένα όμορφο μέλλον
Για την ημέρα που θα ξυπνήσει κι όλα θα είναι πια καλά
Για τη στιγμή που ο κόσμος δεν θα προσπαθεί να σε πονέσει
Κι έτσι πέρασαν τα χρόνια , εκείνη βυθισμένη στα όμορφα όνειρα σε έναν κόσμο ουτοπικό σαν αυτό που διάβαζε στα παραμύθια
Μα κάποτε την είπαν άσχημη και την πείραξε πολύ
Άσχημη; Μα δεν ήταν ούτε καν δώδεκα!
Πόνεσε πολύ...
Πολλά της είχαν πει, απόμακρη, μοναχική, αμίλητη... μα αυτό ήταν κάτι άλλο
Και δεν την πόνεσε τόσο η λέξη όσο το ποιος την είπε
Ήταν ο παιδικός της έρωτας αυτός, τρία χρόνια έρωτας κι εκείνος της μίλησε έτσι
Ζούφωξε ακόμη πιο πολύ στο καβούκι της, προστατευτική ασπίδα δημιούργησε και δεν άφηνε κανέναν να την πλησιάσει
Τόσο πόνο πως να τον αντέξει μια ψυχούλα;
Ήταν ο ανεκπλήρωτός της έρωτας
Από τότε φοβήθηκε να νιώθει κιόλας, φοβόταν να αγαπήσει και να ενθουσιαστεί!
Μα είχε τη δύναμη και την τόλμη και ξανάχτισε όμορφα όνειρα, μα με άλλα πρόσωπα μέσα, που δεν θα την πρόδιδαν
Και όλο μεγάλωνε και μεγάλωνε και άλλαζε σχολεία, έκανε πολλούς φίλους καρδιακούς κιόλας μα και εχθρούς
Εχθροί γίνονταν μόνοι τους, εκείνη τους μιλούσε κι οι άλλοι την αγνοούσαν σα να 'χε κάνει κάτι κακό
Μόνο με τον έρωτα δεν ασχολιόταν, το παιδικό σκίρτημα δηλαδή, τίποτα 
Αδιαφορούσε επανειλημμένα σα να φοβότανε πολύ
Μα περνούσαν τα χρόνια και όσο περνούσανε γινότανε όλο και πιο όμορφη, έτσι έλεγαν οι γύρω της τουλάχιστον
Μια όμορφη έφηβη με όμορφη ψυχή
Μα τρομοκρατημένη!
Και αφιερώθηκε στα γράμματα, έκανε παρέα με βιβλία, να θρέψει τουλάχιστον το πνεύμα της αφού την ψυχή της δεν μπορούσε να τη γεμίσει κανείς
Εκείνη πληγωνότανε κι οι άλλοι γελούσαν
Μα ξάφνου ερωτεύτηκε! Κι ήταν αμοιβαίος ο έρωτας αυτός, ήταν όμορφος, θα ήταν όμορφος αν κάποιος απ' τους δυο τολμούσε
Αν μιλούσαν μεταξύ τους για τον έρωτά τους κι όχι οι άλλοι γι' αυτόν, όλα θα 'χαν γίνει αλλιώς
Και πέρασε ο καιρός και ένας άλλος ανάξιος όπως στο τέλος αποδείχθηκε, έρωτας-αν και δεν του αξίζει να λέγεται έτσι-χτύπησε την πόρτα της καρδιάς της κι εκείνη την άνοιξε διάπλατα αμέσως
Ήθελε τόσο μα τόσο πολύ να δώσει αυτό που είχε στην ψυχή της σε κάποιον
Να κάνει πλέον όνειρα μαζί με ένα άτομο που τη νοιάζεται που κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση
Που δεν θα την εξευτελίσει, ούτε εκείνη ούτε τα συναισθήματά της ούτε τη ζωή της
Πέρασαν έτσι κάμποσοι μήνες με γέλιο, χαρά
Όλο γελούσε και είπε για πρώτη της φορά πως η ζωή είναι ωραία, πετούσε στα σύννεφα ψηλά
Μακριά απ' τον πόνο, προσπάθησε και να ξεχάσει τα παλιά, τα ψιλοκατάφερε!
Μα εκεί στην κορύφωση των συναισθημάτων, εκεί που ο έρωτας είχε φτάσει πια ζενίθ του, που κι ας ήταν άρρωστη είχε όρεξη για ζωή
Εκείνος έφυγε, έτσι σιωπηρά, χωρίς λόγο και αιτία
Το εφεδρικό αλεξίπτωτο το είχε πετάξει πιο παλιά, πίστευε πως αυτή η φορά ήταν αλλιώτικη
Γελάστηκε σα να μην ήξερε τον κόσμο
Τότε ξαναθυμήθηκε τις αδικίες που παίχτηκαν εις βάρος της παλιότερα απ' όλους
Έκλαψε και γέλασε με το πάθημά της, μίσησε τον κόσμο και πιο πολύ 'αυτούς'
Άκουγε για πληγωμένες απ' 'αυτούς' ψυχές και δεν το πίστευε ότι θα νιώσει κι εκείνη έτσι
Τουλάχιστον, έλεγε, υπάρχει δικαιοσύνη, τόσο πόνο είχε δεχτεί και αντέξει, άλλος δεν της άξιζε
Πάλι γκρεμίστηκαν τα όνειρά της, από εκείνον που ήταν μέσα σ' αυτά
Από εκείνον με τα όμορφα λόγια και τα τρυφερά χάδια
Που τον πίστεψε κι ας έλεγε το αντίθετο
Τον ερωτεύτηκε κι ας το αρνιόταν κατηγορηματικά!
Καιρό πολύ έμεινε και πάλι μόνη, μακριά από φίλους και συγγενείς, για να σκεφτεί και να τα βρει πρώτα από όλα με τον εαυτό της
Μάζεψε τα κομμάτια της, πάλεψε με τα συναισθήματά της, κράτησε την αξιοπρέπεια της ψηλά, έφυγε κυρία
Και για καιρό ήταν μόνη! Όχι, μακριά από φίλους μα μακριά απ'ο τον έρωτα
Τρομαγμένη ήταν, τρομοκρατημένη! Σα να ήρθε κάποιος μέσα στη νύχτα και της έκλεψε την καρδιά, πάγωσε το μέσα της
Κι ούτε σημασία δεν τους έδωσε τους δήθεν έρωτες που πέρασαν και θέλησαν να βρεθούν κοντά της
Πάλι μπλέχτηκε ακόμα πιο πολύ στα βιβλία, αυτά δε θα την πρόδιδαν ποτέ
Ποτέ δε θα την κάρφωναν πισώπλατα εκεί που δεν το περιμένει
Και άλλαξε παρέες αφού άλλαξε και σχολείο, μεγάλωσε!
Άρχισε τότε να ελπίζει και πάλι να ονειρεύεται ξανά μα εις μάτην
Λες και ο έρωτας τη μισούσε θανάσιμα, λες και εκείνη έφταιγε για τις πικρίες που την κερνούσαν
Ερωτεύτηκε όμως! 
Ήταν χειμώνας, ένα κρύο απόγευμα σε ένα υπόγειο με κάποιους γνωστούς
Και ξαφνικά μπήκες, χαιρέτησες και πριν ακόμη κάτσεις σε ξεχώρισε
Γνωριζόσασταν από παλιά μα δεν είχε φανταστεί κάτι τέτοιο ποτέ άλλοτε
Σε ξεχώρισε! Και βρήκε την ευκαιρία και κάθισε δίπλα σου, τόσο  κοντά που ανταλλάζατε ανάσες και όμορφα χαμόγελα
Ένιωθε κάτι σαν τσίμπημα όλη την ώρα, ακόμη κι όταν γύρισε σπίτι
Είχε πια ερωτευτεί! Το είχαν καταλάβει κι άλλοι κι ας μην τους είχε πει τίποτα απολύτως
Φαινότανε στα μάτια της, στο γέλιο της
Πλέον χαμογελούσε, μα πάλι εκείνος δεν ερχόταν κι ας της είχε υποσχεθεί πως θα της τηλεφωνήσει
Πέρασαν δυο μήνες κι είχε καταλάβει ότι δεν θα γίνει τίποτα, τον έβγαλε σχεδόν από το μυαλό της, σχεδόν τον ξέχασε
Ήταν έτοιμη να γνωρίσει νέα άτομα, που ενδιαφέρονταν κι ας μη νοιαζόταν εκείνη ούτε στο ελάχιστο
Μα ήρθες! Έφερες την άνοιξη στην καρδιά της και ας είχε ήδη μπει ένα μήνα πριν
Εκείνη τότε την ένιωσε κι ας μην το έδειχνε
Και περίμενε τη στιγμή που θα μιλήσετε κάθε βράδυ, για να σου πει πως πέρασε τη μέρα της και να μάθει νέα σου
Και βγήκατε, δεν ήσουν αυτό που προσδοκούσε αρχικά
Το άγχος, η αμηχανία ίσως έπαιξε το ρόλο της 
Μα μια άλλη φορά, σαν πρωτοφιλιθήκατε ένιωσε αλλιώς
Είχε κουρνιάσει στην αγκαλιά σου και ένιωθε πως είναι σε παράδεισο
Έβλεπε τη θάλασσα που πάντα τόσο αγαπούσε και την ευχαριστούσε που της έφερε ένα τόσο όμορφο δώρο
Δεν είχε νιώσε έτσι ποτέ, και τόσο γρήγορα; Εκείνη; 
Ήσουν εσύ γι' αυτό
Μην την πληγώσεις, σε περίμενε!
Μην τη ματώσεις, σε νοιάζεται!
Να 'σαι πιστός, όπως εκείνη!
Αγάπα την και λάτρεψέ την, το αξίζει!
Το αξίζετε να μείνετε μαζί για χρόνια
Έχετε τόσα κοινά, που κάθε μέρα τα ανακαλύπτει και χαίρεται η καρδούλα της που βρήκε μια αγκαλιά να εφαρμόζει τέλεια με τη δική της
Δυο χέρια που δεν τη ματώνουν και δυο χείλη που την φιλούν, της τραγουδούν, την παρηγορούν
Μην την πληγώσεις, θα 'ναι θανάσιμη αμαρτία κι έχει τόση αγάπη να σου δώσει και κάθε μέρα αποκτά κι άλλη τόση κι άλλη τόση
Μόνο για 'σένα! Νιώθει ξανά παιδί, γελάει με τις ώρες και κάνει και πάλι όμορφα όνειρα
Τόσο όμορφα που μοιάζουν τόσο αληθινά! 
Μη τη διώξεις ποτέ και προπαντός μη της γκρεμίσεις τα όνειρα της, βρίσκεσαι κι εσύ μέσα
Γιατί το πιο δύσκολο είναι να σου γκρεμίζει τα όνειρα αυτός που είναι μέσα σ' αυτά!

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Φόβος μιας επικείμενης φυγής...

Και κατάλαβα πως νόημα δεν έχω πια κανένα
Ούτε καν για 'σένα που είπες πριν λίγο πως είμαι τα πάντα
Τα πάντα ήμουν, ναι, για εκείνο το δευτερόλεπτο, για εκείνη τη στιγμή μονάχα
Μα ίσως να μου φάνηκε, να 'ταν τα λόγια μιας κάποιας ευγένιας που με τον καιρό ξεχνιέται κι αυτή
Ήταν ό,τι απόμεινε απ' τον καλό σου χαρακτήρα
Μπορεί πάλι να μη σήμαινε τίποτε άλλο από μερικούς στίχους και μια μελωδία, ευχάριστη μόνο στα αυτιά
Στην καρδιά δε σήμαινε τίποτα!
Και βιαστικά να φύγεις, να κλείσεις, να ξεφύγεις από 'μένα, απ' τα λόγια μου
Ίσως καμμιά φορά να σε κουράζω, μπορεί να βαρέθηκες κιόλας
Λες να σε πιέζω με την αγάπη μου; Πνίγεσαι μήπως; Συγνώμη, δεν το θέλω!
Το μόνο που επιθυμώ είναι να κερδίσω την αγάπη και την προσοχή σου, όπως κέρδισες εσύ τη δική μου
Μα ξέρω πως δεν το καταφέρνω και πολύ
Τι άλλο να κάνω όμως;
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να γίνει είναι να σε δω να φεύγεις
Κι η πιο δύσκολη στιγμή είναι αυτή που σε αποχαιρετώ κάθε φορά για να πάω σπίτι
Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι ότι μπορεί να φύγεις
Τα δάκρυά μου θα γεμίσουν στερεμένες λίμνες και ποτάμια θα ξεχυλίσουν
Κι ο ουρανός θα φοβηθεί να δακρύσει κι εκείνος, μη τύχει και πλυμμηρίσει ο κόσμος όλος
Ή μπορεί να ντραπεί κιόλας σα συναγωνιστεί μαζί μου, αδύναμη μπροστά στα δάκρια μου η βροχή
Αυτό θα κάνει ο πόνος από τη φυγή σου
Καταστροφές μονάχα, θλίψη, πλήξη και ανία
Και νομίζω πως νόημα δεν έχω πια κανένα στη ζωή σου
Νιώθω καμμιά φορά σα να 'σαι κοντά μου από ανάγκη
Ή μονάχα για την ευχαρίστηση που σου προσφέρω, που ούτε μου αρέσει ιδιαίτερα
Για μια αγκαλιά παραπάνω το κάνω, για ένα σου γέλιο παραπάνω, για ένα φιλί σου ακόμη
Για δυο όμορφα λόγια που θα ακούσω!
Για την ψευδαίσθηση πως είμαι σημαντική για κάποιον
Καθώς για κανέναν δεν μπόρεσα, δυστυχώς, να υπάρξω κάτι παραπάνω από το κορίτσι της διπλανής πόρτας
Το κορίτσι που πάντα μόνο του βαδίζει, το κορίτσι που περπατάει σκυφτά, μη τύχει και προδωθεί η απελπισία που ειναι αποτυπωμένη στα μάτια της
Καθώς όλα τα πάλεψα μονάχη και δεν ήρθε η ζωή και πολύ βολική
Σκληρή θα την χαρακτήριζα, σκληρή και αμείλικτη
Γι' αυτό τώρα που βρήκα εσένα, δεν θα αφήσω να φύγεις
Με νύχια και με δόντια, με όση δύναμη που έχει απομείνει θα σε κρατήσω δίπλα μου
Θα πολεμήσω! Για την αγάπη που κάποτε είχα αφήσει να φύγει
Και τώρα μετανιωμένη για τη δειλία που έδειξα, θα επανορθώσω 
Μα μπορεί να μην είναι στο χέρι μου και πάλι
Ζω κάθε φορά με το φόβο ότι με την πρώτη ανακάλυψη-αποκάληψη θα φύγεις
Γι' αυτό και τη φρενάρω κάθε φορά, δεν είναι ότι δε σε θέλω, είναι ότι φοβάμαι την αντίδρασή σου
Συνεπώς, τη φυγή σου! 

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Ολονύχτια σκέψη ΕΣΥ!

Πήγε κιόλας πέντε το πρωί και δεν έχω κλείσει μάτι
Σκέφτομαι ή μάλλον καλύτερα σε σκέφτομαι ή σκέφτομαι εμάς μαζί
Εμάς!
Δεν είναι πλέον ονειροφαντασία, ούτε ανόητα σχέδια για το μέλλον-μας-πλέον το ζούμε
Στ' αλήθεια σ' αγγίζω!
Άραγε κοιμάσαι τώρα;
Να 'σαι άραγε μόνος;
Ή με γεμίζεις με ψευδαισθήσεις ότι είσαι μόνο δικός μου;
Τί κτητικό συναίσθημα ο έρωτας;
Είναι πάθος αυτό που ζούμε, το αισθάνομαι! 
Σε σκέφτομαι... 
Ανόητη, είναι μακριά! Ποιόν σκέφτεσαι;
Ίσως να έχει και παρέα, να μην χρειάζεται την αγκαλιά σου, ούτε το χάδι σου, ούτε το φιλί σου!
Ανόητη; Ναι, ίσως!
Σκέφτομαι εμάς μαζί
Πότε σε είδα τελευταία φορά;-πριν ούτε καν δυο μέρες- κι είπαμε θα ειδωθούμε πάλι σε τέσσερις!
Αν αντέχω;
Τη δυνατή θα παριστάνω πάλι, τι νομίζεις;
Τη δυνατή μπροστά σου, τη δυνατή μπροστά σε όλους τους άλλους, εκτός από 'μένα
Ξέρω την αλήθεια, τη νιώθω κιόλας
Την αισθάνομαι στο στομάχι μου, στην καρδιά μου, στο κορμί μου
Λείπεις κι αυτό μου προκαλλεί λύπη!
Τέσσερις μέρες χώρια;
Θα αντέξω, θα το δεις! 

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Έρωτας είναι εμείς

Να ακούσω μόνο λίγο τη φωνή σου
Για μια στιγμή μονάχα, για ένα λεπτάκι
Ξέρεις πόση ευτυχία νιώθω τώρα που είμαστε μαζί;
Αναρωτιέσαι ,μήπως, τι είναι αυτό που δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ το βράδυ;
Σκέφτηκες ποτέ σου τι αισθάνομαι όταν σ' ακούω, όταν σε βλέπω, όταν σ' αγγίζω;
Πολλές ερωτήσεις κι απάντηση καμμια
Για να ξέρεις, λοιπόν, θα απαντήσω σε όλες χωριστά!
-Η ευτυχία, η ευδαιμονία θα έλεγα που με κυριαρχεί είναι τόσο απέραντη όσο απέραντη είναι και η θάλασσα-
-Η σκέψη μου είναι μαζί σου, γι' αυτό και δεν κοιμάμαι! Δεν είναι αϋπνία, "Μου λείπεις" λέγεται και να ξέρεις αυτό συμβαίνει κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο-
-Γι' αυτό το τελευταίο θα πω μονάχα "Ευχαριστώ"! Κι είναι κάτι που το λέω πια σπάνια, μόνο για κάτι το ολότελα όμορφο και ξεχωριστό που δόθηκε σε 'μένα. Ευχαριστώ. Σ' ευχαριστώ!-
Κοιμάμαι με τη σκέψη σου και ξυπνάω με τη θύμησή σου
Σε βλέπω και στα όνειρά μου, κατοικείς και στη ψυχή μου και σ' ερωτεύομαι! Σ' ερωτεύτηκα πια...
Είμαι δική σου, σώμα και ψυχή μαζί
Κι άσε τους παλιούς μας έρωτες εκεί που είναι ξεχασμένοι, αφημένοι και παρατημένοι
Στη μιζέρια της ζωής τους και της άδειας τους ψυχής
Θα μας ζηλέψουν, αλήθεια το πιστεύω, όταν μας δουν χέρι χέρι να περπατάμε μαζί
Θα έχουν και δίκιο όμως, δεν τους αδικώ, καθώς δεν είναι και οι μόνοι!
Και πόσοι δε μας χαίρονται;
Και πόσες φορές δεν μας είπαν πόσο ταιριάζουμε;
Και πόσοι δεν μας είπανε ότι μοιάζουμε πολύ;
Η απάντηση ειναι κοινή! -Άπειροι-
Όπως άπειρη είναι και η χαρά μου όταν είμαι δίπλα σου
Που μου προσφέρεις ασφάλεια και κατευνάζεις το θυμό μου
Που το παραμικρό ίχνος άγχους που μπορεί να έχω εξαφανίζεται όταν μ' αγκαλιάζεις
Δεν φοβάμαι πια γιατί είσαι δίπλα μου, τόσο κοντά μου, κι ας υπάρχουνε στιγμές που νιώθω πως σε χάνω
 Μα έστω λίγο αν μ' αγαπάει ο Θεός, έστω λίγο αν με νοιάζεται δεν θα σε πάρει από δίπλα μου
Όχι, αυτήν τη φορά θα σε κρατήσω εδώ, Έρωτα ή Αγάπη ή όπως τελοσπάντων σε λένε εσένα που μας κάνεις και καρδιοχτυπάμε και νιώθουμε πια πως ζούμε
Εδώ να μείνεις κοντά μου, Έρωτα, για να 'χεις κάποιον να σε νοιάζεται
Κάποιον να σε παιδεύει γλυκά, να σε λατρεύει, να σου γελά, να σε τρελαίνει, γιατί αυτό είναι έρωτας
Έρωτας είναι εμείς!

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Αλλάζω για 'σένα... ή Αλλάζω εξ αιτίας σου!

Aλλάζω όσο περνάει ο καιρός κοντά σου
Πετάω από πάνω μου το μανδία της παιδικότητας, της αφέλιας
Ντύνομαι με τα ρούχα του εξεφτελισμού του έρωτα, που μπορούν να σκοτώσουν κάθε ίχνος ρομαντισμού
για 'σένα μονάχα!
Για την ικανοποίηση εκείνου, δηλαδή, για τον οποίο νοιάζομαι
Πετάω από πάνω μου τη γλυκήτητα ενός κοριτσιού που περνάει ώρες ολόκληρες για να γράψει ποιήματα που υμνούν την αγάπη και την αγκαλιά από συναίσθημα και μόνο
Και στο τέλος σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό  
Σιχαίνομαι και το  σώμα μα και τη ψυχή μου
Προσπαθώ να καθαρίσω το κορμί μου με νερό τρεχούμενο μπας και στο πέρασμά του πάρει μαζί και τη βρωμιά που εγώ η ίδια του ανάγκασα να ανεχτεί
Μόνο και μόνο για να καταφέρω να κουρνιάσω λίγο σε μια αγκαλιά δήθεν προστατευτική, δήθεν ολόδική μου, δήθεν τρυφερή
Μα τελικά είναι κοφτερές οι λεπίδες της επαφής με την απουσία της καρδιάς 
Και δεν βοηθάει ούτε το άφθονο νερό
Η ψυχή δεν θα καθαρίσει τόσο εύκολα
Aυτή αναζητάει με λαχτάρα μια αγκαλιά από δυο χέρια που ανοίγουν μόνο για να ακουμπήσουν κάποιον που αγαπούν
Τίποτα λιγότερο!
Μα έχουμε φτάσει στο δεύτερο υπόγειο του επιπέδου των συναισθημάτων
Τα κρύψαμε καλά καλά βαθιά μέσα μας, ώστε να μην αποσπάσουν την προσοχή μας με ,ίσως, ανόητες αναστολές τις στιγμές της καθαρά σαρκικής μας σχέσης
Της στιγμής που το άγγιγμα μετατρέπεται γρήγορα σε πιάσιμο
Εκεί που τα λόγια σκληραίνουν, χάνουν και το χρώμα τους
Αν είχε και φως θα έβλεπες πως κοκκινίζω
Το σβήνω πάντα, μην τύχει και φανερωθώ!
Αυτό που μόνο αφήνω να ακουστεί από μένα είναι ο αναστεναγμός μου
Μπορεί να 'ναι και υποκριτικός
Αλλά μπορεί και όχι, γιατί απλούστατα μπορεί να μη σχετίζεται με ευχαρίστηση
Αυτό το "Αχ" με αντιπροσωπεύει, πολλά τα προβλήματα και τώρα ο εξευτελισμός όλου του ευαίσθητου ψυχισμού μου
Για να πάρω μια αγκαλιά ακόμη, λίγη δήθεν, όπως πάντα, προστασία παραπάνω
Μα εγώ θα σου δώσω ακόμη πιο πολλά
Ξέρεις εγώ όλα τα νιώθω πρώτα, εκεί αριστερά, πριν τα κάνω
Αλλάζω όμως κι εγώ
Μεταλλάσομαι σε κάτι ολότελα αλλιώτικο, κάτι αρεστό σε 'σένα που με πιάνεις και πάλι
Έτσι περνάει σιγά σιγά η ώρα και έρχεται πάλι η ώρα του αποχωρισμού μας
Και από υποχρέωση, για την σαρκική απόλαυση που πήρες ή και ίσως απ' την ελάχιστη ευγένια που σε χαρακτηρίζει, θα με γυρίσεις στο σπίτι
"Για να 'μαι ασφαλής", όπως λες
Απλά θέλεις να προστατέψεις τη συνείδησή σου, προσπαθώντας να δείξεις ότι κάτι πρόσφερες κι εσύ σε 'μένα
Και η ώρα που στρίβω το κλειδί στη κλειδαριά με τρέμουλο και κατεβασμένα τα μάτια είναι κι αυτή δύσκολη
Με τι θάρρος, αλλά και θράσος να αντικρίσω τους ανθρώπους που με κοιτάζουν σα να 'μαι ακόμη αγνή σώμα και ψυχή μαζί;
Δεν τολμάω να τους δω στα μάτια!
Το βλέμμα το δικό τους είναι ακόμη καθαρό, το δικό μου σκοτείνιασε κιόλας
Πόσο θα ήθελα, σκέφτομαι κλεισμένη στο δωμάτιο μου, να πάρω αγάπη αγνή, αμόλυντη και τρυφερή!
Έτσι, με αυτές τις σκέψεις και παρέα με τη μοναξιά μου γίνομαι και πάλι η αθώα μικρούλα που ήμουν κάποτε...

Σάββατο 18 Μαΐου 2013


Το ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου κοιτάω!

Κοίτα τον ήλιο που δύει και ξέχασε για λίγο όλα τα άλλα που σε δυσκολεύουν
Τόσο όμορφα χρώματα στον ουρανό, γαλάζιο, μοβ, πορτοκαλί
Λέξεις μη λες πολλές καθώς σε νιώθω, το έμαθα κι αυτό να το κάνω 
Εδώ όταν είμαστε να 'σαι ολοκληρωτικά παρών και διώξε τ' άλλα τα μικρά ή τα μεγάλα αν υπάρχουν
Κι αν δεν υπάρχουν κάποτε θα βρεις, είμαι σίγουρη!
Κοίτα τη θέα και απόλαυσε
Ίσως κάθε τέτοια μας στιγμή να 'ναι κι η τελευταία
Δύσκολα χρόνια, περίεργες ψυχοσυνθέσεις, παράλογες καταστάσεις μπορούν να αλλάξουν τα πάντα σε λίγο καιρό
Κι εγώ αντί να θαυμάζω το μεγαλείο της θάλασσας και του ουρανού απ' το λιμάνι
μέρος όπου ουκ ολίγες αγκαλιές δόθηκαν και πάρθηκαν
Ξέρεις άραγε τι κοιτάω με πιο πολύ λαχτάρα;
Εγώ, λοιπόν, θα συνεχίσω να κοιτάω τα μάτια σου
Τα καστανά σου τα μάτια που είναι για 'μένα θάλασσες ανεξερεύνητες και γαλήνιες
μα πάνω απ' όλα για ξεχωριστές!
Μάτια όχι σαν όλα τ' άλλα, είναι τα μάτια που περίμενα έτσι κι αλλιώς ότι θα έρθουν
Έτσι γιατί το ένιωσα απλά ένα βράδυ του Γενάρη σ' ένα υπόγειο με δυο τρεις γνωστούς
Μα αυτούς τους άφησα σαν σ' αντίκρισα εκεί
Και κάθισα δίπλα σου, κοντά σου και μιλούσαμε, ένιωθα την ανάσα σου!
Από τότε ήξερα πως έπρεπε να περιμένω
Έπεσε κι ο ήλιος πια, πάει και το ηλιοβασίλεμα
Φοβάμαι μην τελειώσει έτσι κι η ιστορία μας
Όσο κρατάει, δηλαδή, ένα ηλιοβασίλεμα, που ούτε καλά καλά δεν είδα
Μα σε νιώθω, δεν είσαι ολοκληρωτικά εδώ, αλλού είσαι
Εγώ αφήνω όλα αυτά τα ασήμαντα σημαντικά για να σε νιώσω λίγο
Φέρνοντας τη μορφή σου στο μυαλό μου αισθάνομαι πιο μεγάλη ηδονή κι απ' αυτήν που μπορεί να προσφέρει η πιο έντονη σωματική επαφή!
Γιατί ακόμη κι εκείνες τις στιγμές του πάθους μας, με τον ιδρώτα να κυλά ποτάμι στα ενωμένα μας κορμιά, εγώ απλά σε κοιτάζω, αυτό μου αρέσει
Έτσι απολαμβάνω την κάθε μας στιγμή
Βιαζόμαστε ή μάλλον βιάζεσαι
Ο πρώτος πληθυντικός υποδηλώνει ή καλύτερα δηλώνει ξεκάθαρα πως πλέον νιώθω ό,τι νιώθεις αυθόρμητα!
Αγωνιώ για 'σένα πολύ περισσότερο απ' ότι νομίζεις
Μη κοιτάς που δεν το δείχνω, φοβάμαι
Η ραγισμένη μου καρδιά, η κολλημένη με κόπο και πολλά δάκρυα κάτι νύχτες μοναχικές και αξημέρωτες
-το ξέρω- άλλο χτύπημα δεν πρόκειται να το αντέξει και ούτε πρέπει να το αφήσω να το δεχτεί και πάλι
ως ένδειξη ελάχιστου σεβασμού προς εμένα!
Μου πιάνεις το χέρι και προσπαθώ να σου πω κάτι ευχάριστο καθώς περνάμε κάπως απρόσεκτα το δρόμο
Μα κι αν πάθουμε κάτι τουλάχιστον θα 'μαστε μαζί
Ήρθε η ώρα πάλι να χωριστούν οι δρόμοι μας
Ένα γρήγορο φιλί και μια αγκαλιά σύντομη, όσο σύντομη ήταν και η βόλτα μας, το ηλιοβασίλεμα που δεν είδα
Μα ελπίζω η ιστορία μας να μην χαρακτηριστεί έτσι τελικά!
Όχι σύντομη, καθώς αύριο θα ξαναπιαστούμε χέρι χέρι!

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Μη φύγεις...


Μυρίζω ακόμη κάτι από 'σένα
Το κορμί μου αναδύει του δικού σου του κορμιού τη μυρωδιά και ευωδία
Σε αναζητάει, όλη τη νύχτα, τα κύτταρά μου ψάχνουν εσένα 
Γι' αυτό σου λέω μη  φύγεις τώρα, δεν πρέπει
Εγώ σε ένιωσα, σε αισθάνθηκα, σώμα και ψυχή μαζί!
Κέρασέ με ακόμη λίγη ευτυχία
Αυτήν που κάποιοι, κάποτε τόσο εύκολα μου έκλεψαν
Έτσι αδίστακτα, απερίσκεπτα, αδιάφορα
Με τα τρία "Α" που μπορούν να προσφέρουν τόση θλίψη
Εσύ ήρθες ένα βράδυ του Απρίλη και μου έδωσες το ένα και το πιο δυνατό
Την Αγάπη! που είχα ξεχάσει πως υπάρχει ακόμη
Πιάσε μου το χέρι ,τώρα, κι έλα κοντά μου 
Θα περπατήσουμε μαζί δίπλα στη θάλασσα, θα φάμε παγωτό απ' το ίδιο χωνάκι
Μετά θα λερωθείς και θα ξεσπάσω σε γέλια κι εσύ τάχα θα μου θυμώσεις
Μα δεν αντέχεις πολύ, και δεν φεύγεις
Μη φύγεις ούτε τώρα που νύχτωσε
Κάτσε εδώ στην ακρούλα, στο λιμάνι και πάρε με αγκαλιά
Μια αγκαλιά σαν κι αυτή που στερήθηκα δυο χρόνια τώρα
Και μη μιλάς, κοίτα μονάχα τ' αστέρια και το φεγγαρόφως που λαμπυρίζει στη θάλασσα
Είναι ακριβές και ανεκτίμητες τούτες εδώ οι στιγμές, να το ξέρεις
Κι ας κοστίζουν τόσο λίγο, ένα παγωτό και δυο εισιτήρια
Πας τελικά να φύγεις, προσωρινά, έτσι πρέπει
Δεν θέλω να σε αποχωριστώ κι εσύ το καταλαβαίνεις
Με κρατάς σφιχτά για να μην φύγω, τελικά το καταφέρνω
Μη φύγεις τώρα, δεν θα το αντέξω
Μου χαμογελάς τόσο γλυκά, μα πως να σε αφήσω;
Και περιμένω όλο αγωνία να μου πεις πως έφτασες καλά, να μην ανησυχώ
Γιατί για 'σένα στ' αλήθεια ανησυχώ 
Είναι ωραίο, ξέρεις, να έχεις έναν άνθρωπο να σκέφτεσαι και να περιποιείσαι
Nα αγωνιάς, να νοιάζεσαι!
Γι' αυτό σου λέω, τώρα που κατάφερες να με κάνεις έναν απ' αυτούς που θέλουν να σε προσέχουν
Απλά μη φύγεις!
Κι εγώ θα σε πάρω αγκαλιά, έτσι μέσα στη φωτιά της ηδονής μας
Θα ημερέψουμε τον πόθο μας μαζί και μετά θα κοιτάξουμε τη θέα απ' το παράθυρο της φωλιάς του έρωτά μας
Είναι όλα τόσο όμορφα κοντά σου, ακόμη και τα άσχημα της γειτονιάς αυτής για 'μένα πλέον δεν υπάρχουν
Αυτό είναι το παραμύθι μας ως τώρα, απλό και όμορφο
Σχεδόν κάθε μέρα, ο ίδιο άνθρωπος δίπλα μου, οι ίδιες κινήσεις, τα ίδια μάτια
Δε βαρέθηκα ούτε λεπτό, κι ελπίζω να κρατήσει όλο αυτό
Μη φύγεις, για 'μένα κάντο!
Απλά κράτα το χέρι μου..

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Πρωινό χαμόγελο...

Ξέρεις, λοιπόν, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;
Με το βλέμμα καθαρό και ψυχή να φτερουγίζει;
Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...
Μέσα στη θλίψη, στην απέραντη μοναξιά και στο φόβο
Τα υγρά μου μάτια, αυτά τα πονεμένα και τα πολλάκις προδωμένα
να ψάχνουν με απόγνωση λίγη ευτυχία, λίγο ουρανό
Αυτά που κάποιος τα έκλεψε, εντελώς υστερόβουλα και πονηρά
Με καταδίκασε σε δυο χρόνια θανάτου της ψυχής!

Είχα καιρό να ξυπνήσω με χαμόγελο
Κι ήρθες εσύ να μου δώσεις μια στάλα ευτυχίας
Μια σταλίτσα θέλω μόνο
Πρόσεξε δεν θέλω ωκεανό, ίσως και πάλι πνιγώ
Τραγούδησέ μου μόνο, αυτό μου φτάνει

Ξέρεις, άραγε, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;
Να ανοίγω τα μάτια μου και να κοιτάω το φως που μπαίνει απ' τις γρύλιες στο παντζούρι
Και αυθόρμητα να σκέφτομαι εσένα
Πόσο όμορφα θα 'ναι να τις βλέπουμε μαζί, να ξυπνάμε μαζί...
Να σου φιλώ τα μάτια κι εσύ να κάνεις πως κοιμάσαι
Η μέρα να μας καλεί να την περάσουμε μαζι, απλά μαζι!
Κι εγώ να χαίρομαι γιατί απλά είμαστε κοντά
Κι εσύ να χαίρεσαι γιατι τόσο απλά είμαστε κοντά

Είχα καιρό να ξυπνήσω με χαμόγελο
Με αγάπη για τη ζωή, που είναι δώρο τελικά
Απλά είναι ελαφρώς περίεργη, δύσκολη να την καταλάβεις
Ή μάλλον όχι, θέλει υπομονή
Υπομονή και τελικά ήρθες!

Ξέρεις, μήπως, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;
Πέρασε τόσος καιρός που ούτε κι εγώ θυμάμαι ακριβώς
Και τώρα, που επιτέλους ήρθες, όχι μόνο ξυπνάω έτσι μα κοιμάμαι κιόλας
Γιατί αυτό που πριν σχεδόν δυο μήνες μου είπες
Τώρα το έκανες στ' αλήθεια
Και να ξέρεις σε περίμενα, ήξερα κατά βάθος ότι θα έρθεις
Κάθε βράδυ αυτό έκανα, και ξάφνου ήρθες
Άραγε το ξέρεις;;

Καιρό πολύ είχα, λοιπόν, μικρέ μου να χαμογελάσω αληθινά
Κι εσύ με κέρασες το πιο όμορφο χαμόγελο
Μου έπιασες τα χέρια, με τα καθαρά σου χέρια
Τα απαλλαγμένα απ' τη βρωμιά, την υποκρισία, την κακία
Μετά μ' αγκάλιασες γλυκά, σφιχτά, όμορφα
Δεν με γέμισες με αίμα όπως κάποιοι συνηθίζουν
Με αυτά τα λίγα, εγώ πήρα και ένιωσα πολλά
Ελπίζω μόνο να μην είναι δανεικά!
 

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ένας άνθρωπος στην αγκαλιά μου...


Θέλω έναν άνθρωπο στην αγκαλιά μου
Να του μιλάω για όλα τα ασήμαντα της μέρας 
κι εκείνος να με ακούει με λαχτάρα!

Να λέω το "πώς" και το "γιατί" των όλων 
και να λέει για τις ασχολίες του μ' αυτούς που έχουν πια ηρεμήσει!
Γιατί είχα χρόνια να νιώσω έναν άνθρωπο στην αγκαλιά μου
έστω και ψεύτικο, έστω και ψεύτη, υποκριτή!

Μήπως αγκάλιασα και ποτέ μου αληθινό άνθρωπο;
Ένιωθα τα αγκάθια των χεριών και της γλώσσας του επάνω μου
μα δεν το καταλάβαινα!
Κι ύστερα, αφού λοιπόν συνήθισα στον πόνο
κατάφερε να με πληγώσει λίγο ακόμα!
Με ένα αίσθημα υπεροχής και απανθρωπιάς 
με χτύπησε ακόμα πιο πολύ έτσι για το καλό του!

Θέλω έναν άνθρωπο στην αγκαλιά μου
Να μου παίζει μουσική μονάχα 
κι εγώ με ένα χαμόγελο κι ένα απαλό μου χάδι 
να λέω "ευχαριστώ!"

Και κάποιες νύχτες δίχως ύπνο
νύχτες με σκέψεις της οργής και της αρρώστιας του μυαλού
έτσι απλά με τη μουσική του να με γαληνεύει!

Άλλες φορές να περιμένει μέχρι αργά 
να μάθει τα ανόητα της μέρας μου
να γελάσει με τα ευτράπελα της ζωής μου
και να λυπηθεί μαζί μου!

Θέλω έναν άνθρωπο στην αγκαλιά μου
αυτόν που θα με θυμάται
κι ας πέρασε καιρός από τότε που ειδωθήκαμε!

Έναν τέτοιο απλό άνθρωπο θέλω στην αγκαλιά μου
Φαίνεται τελικά πως θέλω εσένα
που τόσο ξαφνικά μα τόσο υπέροχα μπήκες στη ζωή μου!

Που χωρίς καν να με ξέρεις καλά
μαντεύεις ό,τι μου αρέσει κι αγαπώ!
Που τα βράδια μου κρατάς έστω κι από μακριά συντροφιά
κι ας υποφέρεις!

Μα όπως φαίνεται... θα υποφέρουμε μαζί!

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Το ρολόι κι Εγώ:Εμείς!

Περπατώντας στο δρόμο μονάχη μου
Κοιτάζω τις βιτρίνες και καθρεφτίζομαι στα τζάμια τους
Πόση θλίψη μπορεί να αντέξει τούτο το τζάμι;;
Είναι και υγρό, ίσως για να τραβήξει την προσοχή του κόσμου
Συνεχίζω το δρόμο μου και κοιτάζω γύρω μου τον κόσμο
Ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι, κάπου-κάπου και κάποιο παιδί μαζί, ευτυχία
Άνθρωποι γερασμένοι και σκυφτοί, άλλοι σκυφτοί και αδιάφοροι
Μικροπωλητές και επαγγελματίες
Παρέες ανθρώπων, παρέες
Ζηλεύω καμμιά φορά να ξέρεις
Αναλογίζομαι τη ζωή μου και το χρόνο μου
Το χρόνο μας, το δυνητικά δικό μας χρόνο στον ουτοπικό δικό μας κόσμο
Μέσα στη βουή του κόσμου εγώ δεν ακούω τίποτα
Ακούω μόνο το κλειδί της πόρτας όταν μπω στο άδειο, παγωμένο σπίτι
Μαύρο σκοτάδι, χάος όπως είναι και οι σκέψεις μου
Καλησπερίζω το δωμάτιο μου και πετάω ό,τι περιττό κουβαλάω πάνω μου
Μόνο ο καθρέφτης μου δίνει σημασία, και το ρολόι
Πάντα μου μιλάει το ρολόι
Κάνει κρύο, τρέμω και περιμένω, ποιον άλλο εκτός από 'σένα;;
Κοιτάζω και πάλι, αυτή τη φορά έξω από το παράθυρο
Μήπως και ήθελες να γίνω μια αλλοιώτικη Ιουλλιέτα
Κι ερχόσουν στο παράθυρό μου ή έστω περνούσες δήθεν τυχαία
Το κρεβάτι άδειο, απείραχτο, κάθομαι
Κάνω συντροφιά στη μοναξιά που ποτέ δεν με αφήνει
Είναι η καλύτερή μου φίλη
Μιλάμε μαζί ατελείωτες ώρες για όσα ζήσαμε, για όσα χάσαμε, για την απουσία κάποιου
Το ρολόι πάντα μου μιλάει
Πάντα μου μιλούσε από τότε
Το ρωτούσα που είσαι και πότε θα 'ρθεις κι εκείνο συνέχιζε να γυρνάει
Σα να ήθελε να μου πει πως δεν θα 'ρθεις ποτέ
Πως δεν θα σταματήσεις σα με συναντήσεις
Ούτε κι εγώ σταμάτησα, λοιπόν, έτσι μου λέει το ρολόι
Να προχωράω...

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ζωή μέσα από όνειρο

Στέκεις και περιμένεις
 Ανύμπορος να κάνεις κάτι, να αλλάξεις κάτι
 Χωρίς πολλές πολλές ελπίδες
 Πέθαναν κι αυτές μαζί με τα όμορφα σου όνειρα
 Κι ας λένε πως πεθαίνει η ελπίδα πάντα τελευταία
 Μα όχι, πριν είπαμε ότι περιμένεις
 Δεν πέθανε, ζει ακόμη, φυτοζωεί
 Όπως εσύ η ίδια
 Ζεις με τα ελάχιστα περιμένωντας αυτό το καλύτερο αύριο
 Με όνειρα σαν κι αυτά που βλέπεις το βράδυ
 Εύχεσαι να 'ταν αληθινά
 Γι' αυτό και λυπάσαι κάθε φορά που σε ξυπνάνε
 Μακάρι να μην τέλειωνε ποτέ
 Κι αν είναι να ζεις τόσο ωραία μόνο στα όνειρά σου
 Κάλλιο ποτέ να μην ξυπνήσεις
 Τι να το κάνεις;;
 Η πραγματικότητα σκληρή, σχεδόν φρικιαστική
 Και πονάει, Θεέ μου
 Πόσο πονάει η μοναξιά της ψυχής
 Να περνάν οι μέρες και οι 'βδομάδες
 Κι εσύ να βουλιάζεις όλο και πιο πολύ
 Στο βούρκο των σκεψεών σου
 Και όλα να 'ναι ίδια
 Και τα μάτια εκείνα να 'ναι αλλού
 Κι όλο να ξεμακραίνουν
 Και ξαφνικα φωνάζω πως σε θέλω και τραντάζομαι
 Κι ύστερα με φόβο εμφανίζομαι
 Νόμιζα πως με άκουσαν
 Μα ήταν στον κόσμο του ονείρου μου με ήρωα εσένα
 Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ήταν αλήθεια και πάλι
 Και πάλι τα απογεύματα θα 'ναι μουντά και μοναχικά
 Και πάλι, τι νομίζουν πως ζητάς;;
 Δυο χέρια να σφίγγουν τα δικά σου
 Δυο μάτια να μιλάτε δίχως λόγια
 Δυο χειλη υγρά και καυτά να σε ζεσταίνουν με την ανάσα τους
 Τίποτα δύσκολο, τίποτα ακατόρθωτο
 Τίποτα ακριβό, μα ανεκτίμητο!
 Συντροφικότητα λέγεται νομίζω
 Το έχω κι εγώ στ΄αλήθεια ξεχάσει...

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013

Μικροί ήρωες ζωής...

Κι υπάρχουν κάτι ψυχές ολομόναχες σ αυτόν τον κόσμο
Που κανείς δε γυρνάει να τους δώσει έστω και λίγη σημασία
Που ζούνε μόνοι τους, υπομένουν και παλεύουν 
Παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους, να μη λυγίσουν, να μην το δει κανείς
Περήφανες ψυχές που κάνουν παρέα με τη μοναξιά, προτιμούν την αξιοπρέπεια από τη ζητιανιά της υποτιθέμενης φιλίας, της μη ουσιαστικής συντροφικότητας
Μόνο κοιτούν τον άλλο κόσμο από απόσταση ασφαλείας
Και μια πικρή γευση δημιουργείται στο λαιμό, είναι η πίκρα του μόνου
Κι είναι οι πιο δυνατές ψυχές αυτές
Κι αξίζουν τόση πολλή αγάπη, μα δεν παίρνουν ούτε ένα μικρό της δείγμα
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι και οι πιο άτυχοι, γιατί αυτοί οι άνθρωποι γεννήθηκαν μόνο για να πονάνε
Κι είναι και κάποιοι άνθρωποι που συνεχώς γελάνε
Ούτε ένα δάκρυ δεν πέφτει από τα μάτια τους και τα χείλη τους μόνο καλό έχουν να πουν
Είναι, λοιπόν, οι ίδιοι άνθρωποι
Είναι μικροί ήρωες της ζωής που προσπαθούν να κρύψουν τη θλίψη και τη μελαγχολία πίσω από ένα πλατύ χαμόγελο
Και του ξεγελάνε όλους, γιατί κανείς δεν είναι τόσο κοντά τους ώστε να δει τα δάκρυα πίσω από τα εκφραστικά τους μάτια
Είπαμε πως είναι μόνοι κι έρημοι...
Δεν μιλάνε συχνά, από φόβο μήπως κάποιο κόμπιασμα στη φωνή μαρτυρήσει την προσπάθεια να κρύψουν το λυγμό τους
Κάτι τέτοιοι άνθρωποι μου θυμίζουν εμένα και τη σύντομη πορεία μου
Το γέλιο δεν φεύγει από το πρόσωπό μου, λες και είναι κι αυτό βαμμένο, ζωγραφισμένο με κοκκινάδι των χειλιών
Δυο χειλιών που έμαθαν να συζητούν μόνο με τον εαυτό τους, γιατί κανείς δεν τα ακούει
Δυο χειλιών που όλο γελούν σαν κανένας κλόουν σε παιδική γιορτή
Δυο, λοιπόν, χειλιών που έχουν τόσα να πουν και να βροντοφωνάξουν
Κι όλη αυτή η δύναμη γίνεται έμπνευση για τέχνη που κανείς δε τη διαβάζει, που θα ρημάξει μαζί με την ψυχή τους
Έτσι υπάρχουν κάτι ολομόναχες ψυχές σαν κι εμένα που κάνουν το δάκρυ χαμόγελο και τη δύναμη τέχνη
Υπάρχουν κάτι μικροί ήρωες ζωής....