Πρωινό χαμόγελο...

Ξέρεις, λοιπόν, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;

Με το βλέμμα καθαρό και ψυχή να φτερουγίζει;

Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

Μέσα στη θλίψη, στην απέραντη μοναξιά και στο φόβο

Τα υγρά μου μάτια, αυτά τα πονεμένα και τα πολλάκις προδωμένα

να ψάχνουν με απόγνωση λίγη ευτυχία, λίγο ουρανό

Αυτά που κάποιος τα έκλεψε, εντελώς υστερόβουλα και πονηρά

Με καταδίκασε σε δυο χρόνια θανάτου της ψυχής!

Είχα καιρό να ξυπνήσω με χαμόγελο

Κι ήρθες εσύ να μου δώσεις μια στάλα ευτυχίας

Μια σταλίτσα θέλω μόνο

Πρόσεξε δεν θέλω ωκεανό, ίσως και πάλι πνιγώ

Τραγούδησέ μου μόνο, αυτό μου φτάνει

Ξέρεις, άραγε, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;

Να ανοίγω τα μάτια μου και να κοιτάω το φως που μπαίνει απ' τις γρύλιες στο παντζούρι

Και αυθόρμητα να σκέφτομαι εσένα

Πόσο όμορφα θα 'ναι να τις βλέπουμε μαζί, να ξυπνάμε μαζί...

Να σου φιλώ τα μάτια κι εσύ να κάνεις πως κοιμάσαι

Η μέρα να μας καλεί να την περάσουμε μαζι, απλά μαζι!

Κι εγώ να χαίρομαι γιατί απλά είμαστε κοντά

Κι εσύ να χαίρεσαι γιατι τόσο απλά είμαστε κοντά

Είχα καιρό να ξυπνήσω με χαμόγελο

Με αγάπη για τη ζωή, που είναι δώρο τελικά

Απλά είναι ελαφρώς περίεργη, δύσκολη να την καταλάβεις

Ή μάλλον όχι, θέλει υπομονή

Υπομονή και τελικά ήρθες!

Ξέρεις, μήπως, πόσο καιρό είχα να ξυπνήσω με χαμόγελο;;

Πέρασε τόσος καιρός που ούτε κι εγώ θυμάμαι ακριβώς

Και τώρα, που επιτέλους ήρθες, όχι μόνο ξυπνάω έτσι μα κοιμάμαι κιόλας

Γιατί αυτό που πριν σχεδόν δυο μήνες μου είπες

Τώρα το έκανες στ' αλήθεια

Και να ξέρεις σε περίμενα, ήξερα κατά βάθος ότι θα έρθεις

Κάθε βράδυ αυτό έκανα, και ξάφνου ήρθες

Άραγε το ξέρεις;;

Καιρό πολύ είχα, λοιπόν, μικρέ μου να χαμογελάσω αληθινά

Κι εσύ με κέρασες το πιο όμορφο χαμόγελο

Μου έπιασες τα χέρια, με τα καθαρά σου χέρια

Τα απαλλαγμένα απ' τη βρωμιά, την υποκρισία, την κακία

Μετά μ' αγκάλιασες γλυκά, σφιχτά, όμορφα

Δεν με γέμισες με αίμα όπως κάποιοι συνηθίζουν

Με αυτά τα λίγα, εγώ πήρα και ένιωσα πολλά

Ελπίζω μόνο να μην είναι δανεικά!