Ψεύτικη χαρά-ψεύτικη αγάπη!

Πάντα είχα την ανόητη ελπίδα και εντύπωση πως θα μπει στη ζωή μου κάποιος που θα με καταλαβαίνει
Κάποιος που δεν θα φοβάμαι να μην χάσω κάποιος που θα είναι δικός μου, ολόδικος μου
Έκανα λάθος όμως, όλοι κάνουμε λάθη μα εγώ συνήθως κάνω αυτά που μετά με σκοτώνουν πισώπλατα, ύπουλα, ξαφνικά
Τόσο ξαφνικά όσο ξαφνική ήταν και η άφιξή σου στη ζωή μου
Έτσι ξαφνικά λοιπόν σ' αγάπησα και κάθε μέρα σου χαρίζω λίγο ακόμη από το είναι μου και τη ψυχή μου
Πίστευα θα το εκτιμήσεις, νόμιζα πως έχεις το χάρισμα που λείπει από εσάς και την ευαισθησία να με νιώσεις έστω και λίγο
Να αιστανθείς έστω και λίγο την ανησυχία μου και τους φόβους που με κατακλύζουν κάθε βράδυ κάθε φορά που σε βλέπω να γυρνάς την πλάτη για να επιστρέψεις
Ίσως και να μπορούσες να μαντέψεις πως τις νύχτες δεν κοιμάμαι γιατί πολύ απλά κάτι με βασανίζει
Μπορεί αν ήμουν τόσο τυχερή να έβρισκα και αυτόν που θα μπορούσε να δει το δάκρυ πίσω από το διαρκές και πολλές φορές χαζό μου χαμόγελο
Που δεν θα πρόσμενε να με δει να χαμογελάω γιατί πολύ  απλά θα καταλάβαινε πως αυτό είναι ένα ψέμμα, ένα μεγάλο ψέμμα πρώτα πρώτα στον ίδιο μου τον εαυτό
Μα τώρα καταλαβαίνω λοιπόν!
Εσύ που λες πως με λατρεύεις δε με κατάλαβες ποτέ και ποτέ δεν είδες πίσω από το δάκρυ μου
Ποτέ δεν είδες το λόγο που κουλουριάζομαι στην άκρη στο κρεβάτι
Ποτέ δεν κατάλαβες γιατί δάκρυσα την πρώτη φορά
Και ποτέ δεν θα δεις πως πίσω από τη χαρά μου και το γέλιο μου κρύβεται ένας σωρός με βάσανα, μοναξιά και πόνος
Μα γιατί τα λέω αυτά και γιατί αναρωτιέμαι πως και δεν με κατάλαβες ποτέ;
Ποτέ και κανένας δεν με κατάλαβε
Κανείς δεν έμεινε πλάι μου μέχρι το τέλος μέχρι την πτώση
Κι εγώ πάντα έμενα εκεί και προσπαθούσα να τους βοηθήσω να σηκωθούν μα εκείνοι με έσπρωχναν κάτω μαζί τους μετά πατούσαν πάνω μου και ανέβαιναν
Αυτό θα κάνεις κι εσύ, λοιπόν;
Τώρα βρήκες για λίγο κάποια να ομορφύνει τη μουντή ζωή σου 
Κάποια ανόητη που είναι κάθε στιγμή έτοιμη να πέσει για 'σένα στο γκρεμό 
Θα ομορφύνω, λοιπόν, για όσο θέλεις τη ζωή σου θα γίνω πάλι το καλό και υπάκουο παιχνιδάκι στα χέρια κάποιου που υπεραγαπώ, ύστερα θα μείνω με τη σπασμένη σε χίλια κομμάτια καρδιά μου στα χέρια
Αβοήθητη, ανήμπορη να φάω, να πιω, να γελάσω, να προχωρήσω
Με σπασμένη καρδιά που να πας και ποιο το νόημα να ζεις;
Μα τι λέω έτσι δεν ζούσα πάντα;
Αλλά εσύ πως να το δεις αυτό;
Είδες ποτέ τα μάτια μου και τον πόνο που βγάζουν;
Ξέρεις γιατί με πιάνουν οι ανησυχίες μου κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη;
Αναρωτήθηκες ποτέ σου τι είναι αυτό που με βασανίζει και μου τρώει λίγο λίγο την ψυχή;
Ή μήπως αποφάσισες πως είναι καλό να συμμετέχεις κι εσύ λίγο σ' αυτό;
Δεν ξέρω αν ποτέ σου είδες λίγο πέρα από το χαμόγελό μου
Μα κατάλαβα πως δεν σε νοιάζει να το δεις...

Πάντα δίπλα μου...

Κάθε φορά που λείπεις ακούω το ίδιο τραγούδι, την ίδια μελωδία, τα ίδια λόγια
Είναι αυτό που σ' αρέσει πιο πολύ αυτό που πρωτοάκουσα από 'σένα
Το τραγούδι και τα λόγια που με συνδέουν με τη θύμησή σου εδώ και όχι λίγο καιρό
Θα έλεγα αρκετό, αρκετά πριν μπω στο μυαλό σου
Από τότε που πρωτομπήκες μέσα μου, από τότε που η καρδιά μου χτυπάει δυνατά σαν καμπάνα  μεγάλης εκκλησίας σα να χει γίνει κάτι χαρμόσυνο
Ξέρεις αυτό το τραγούδι μου κρατάει συντροφιά πολλές φορές
Αρκετές ώρες και ειδικά τις ώρες που δεν είμαστε 
Τις ώρες που προσπαθώ με όλες μου τις αισθήσεις να αιστανθώ πως είσαι κοντά μου
Ξαπλώνω, κλείνω και τα μάτια μου και σχηματίζω στη σφαίρα της φαντασίας μου την πεποίθηση ότι είσαι δίπλα μου
Το τραγούδι, τα λόγια, η μελωδία 
Ακόμη κι αν κάποτε πατήσεις όλα όσα είπες
Κι αν τελικά φύγεις πρώτος κι αν και πάλι προδωθώ ξέρω πως θα σε βρίσκω
Εγώ θα κλείνω τα μάτια μου κι εσύ θα έρχεσαι κρυφά και θα ξαπλώνεις πλάι μου σα να μη μ' άφησες ποτέ
Θα ακούω την τόσο απαλή φωνή σου και θα χαμογελώ εγκάρδια σα να χω πάρει το πολυτιμότερο απ' όλα τα δώρα
Θα μου χαιδεύεις όπως πάντα τα μαλλιά και θα σου λέω όπως πάντα πως πονάω
Κι εσύ για συγνώμη θα με παίρνεις αγκαλιά για ένα ακόμη ταξίδι στο δικό μας παράδεισο
Σ' αυτόν που φοβόμουν για καιρό να μπω, γιατί απλά βαρέθηκα να φοβάμαι
Να φοβάμαι μην τελειώσουν όλα ξαφνικά και χάσω τη γη κάτω απ' τα πόδια μου
Να τρέμω κάθε βράδυ που αποχαιρετιόμαστε μήπως αυτό είναι το τελευταίο και το πιο βαρύ αντίο
Να τρομάζω στο γεγονός ότι μπορεί αν όλα τελειώσουν να μην προλάβω να σου δείξω πως σήμερα σ' αγαπάω ακόμα πιο πολύ
Πως κάθε μέρα και κάθε στιγμή ο κόμπος  της αγάπης μου γίνεται ακόμα πιο σφιχτός
Είναι τόσο δύσκολο να έχεις τόσα όμορφα πράγματα να δώσεις και ξαφνικά να σου το απαγορεύουν
Γι' αυτό σου λέω πως φοβάμαι μήπως και δε σε ξαναδώ
Είναι στ' αλήθεια φόβος μην τύχει και δεν προλάβω να ανοίξω τα φύλλα της καρδιάς μου να δεις κι εσύ το μεγαλείο του έρωτά μου
Μα τώρα ξέρω που θα σε βρίσκω
Θα 'ναι η μορφή και η φωνή σου μπλεγμένη μέσα σε κάποιους καταθλιπτικούς στίχους που έμαθα από 'σένα χωρίς ακόμη να το ξέρεις
Κι αν στη ζωή μου τελικά βρω άλλο δρόμο κι αν δήθεν κάποιον άλλο λέω πως ερωτεύομαι, αυτό θα είναι το ψέμα μου
Το πιο μεγάλο ψέμα που θα χω πει ποτέ μου
Γιατί θα αγκαλιάζω άλλον μα θα 'ναι για 'σένα
Άλλον θα φιλώ, άλλον θα κρατώ και σε άλλον θα δίνομαι μα θα είναι όλα μόνο για 'σένα
Και γι' αυτό πάντα θα βοηθάει το τραγούδι
Θα συνομωτήσει κι αυτό μαζί με τη μοίρα, θα με βοηθήσει να προχωρήσω δίνοντάς μου την ψευδαίσθηση πως είσαι ακόμα εσύ
Πως δεν έφυγες ποτέ και πως κανένας και πάλι δεν με πρόδωσε
Πως είσαι ακόμη δικός μου κι έτσι θα μείνεις για πάντα!
Θα είσαι πάντα δίπλα μου...

Αγάπη είναι...

Αν βρεις την αγάπη μην την προδώσεις -Όχι, δεν θα το κάνω-
Υποσχέσεις, λόγια, ψέμματα 
Και μετά; Τι νομίζεις;
Είναι όμορφο να σκοτώνεις έτσι σα ψυχρός εκτελεστής ψυχές;
Ψυχές σα τη δική μου, ποτισμένες με μπόλικο αίμα 
Αίμα του προδωμένου έρωτα αίμα από την αγάπη που πέθανε 
Αίμα που κυλλάει αργά και βασανιστικά ανακατεμένο με το δάκρυ που χαίρεσαι να βλέπεις
Μα όχι η αγάπη σα γεννηθεί δεν πεθαίνει κι εσύ δεν την είχες ποτέ
Εσύ δεν ξέρεις να αγαπάς ξέρεις μόνο να σταυρώνεις 
Για δυο λόγια βαριά αυτό είναι το τίμημα!
Η αγάπη δεν θα σε πονέσει ποτέ, η αγάπη γιατρεύει κάθε πληγή, η αγάπη δεν πεθαίνει
Γι' αυτό σου λέω τώρα που τη βρήκες μη σκεφτείς να την προδώσεις
Θανάσιμο αμάρτημα θα διαπράξεις και θα χάσεις ό,τι πιο πολύτιμο θα μπορούσες ποτέ σου να αποκτήσεις
Έχεις νιώσει ποτέ πως είναι να σ' αγαπάνε;
Ένιωσες ποτέ ελεύθερος μέσα στη φυλακή σου;
Έχεις άραγε αιστανθεί να τρέμεις μέσα στην πιο σφιχτή αγκαλιά;
Άκουσες ποτέ πως χτυπάει η καρδιά που ερωτεύεται;
Δάκρυσες ποτέ για την αγάπη;
Ναι, έτσι περήφανα, αλύγιστα, εγγάρδια!
Κι εσύ που λες πως έχεις καρδιά, που λες πως ερωτεύτηκες και πως αγάπησες στ'αλήθεια
Μη με προδώσεις!
Την αγάπη αν τη βρεις μην την αφήσεις 
Σα μεγάλο θυσαυρό σαν κάτι το πολύτιμο φύλαξέ τη, φρόντισέ τη 
Δε θα χάσεις 
Κι ούτε να σκέφτείς να την αλλάξεις με κάτι λίγο πιο όμορφο λίγο πιο ελκυστικό λίγο πιο αρεστό
Εκείνο να ξέρεις ούτε τη ζωή του δε θα δώσει ούτε θα σε κοιτάξει στα μάτια σα παιδί
Η αγάπη κάποιοι λένε πως πονάει
Λάθος! Μα πως μπορεί;
Οι άνθρωποι μπέρδεψαν τις λέξεις και κάθε απλό ενθουσιασμό τον βάφτισαν αγάπη και λατρεία
Αγάπη είναι δόσιμο, δέσιμο, κατάθεση ψυχής, σώματος και νου
Αγάπη είναι θυσιάζω την ηρεμία μου για 'σένα
Αγάπη είναι σ'ελευθερώνω και αν θέλεις θα μείνεις αλλιώς χαμογελώ που χαίρεσαι και χαίρομαι αληθινά κι ας μη σ' έχω
Πρόσεχε, λοιπόν, μη συγχέεις τον έρωτα με την αγάπη
Ο έρωτας έρχεται δίνει χαρά, ενθουσιασμό και μετά φεύγει αφήνοντας μια πικρή γεύση στο λαιμό που δεν φεύγει
Μα η αγάπη αν έρθει δεν θα φύγει ποτέ, θα παλέψει, θα υπομείνει για χρόνια για ζωές 
Η αγάπη θα μείνει πάντα εκεί να απαλύνει τις πληγές, να σε φροντίσει, να γελάσει και να κλάψει σιμά σου και όταν έρθει εκείνη η στιγμή θα σου κλείσει τα μάτια
Δεν θα σε προδώσει ποτέ για κάτι πιο όμορφο, για κάτι ανώτερο για κάτι άλλο
Αυτή είναι η αγάπη!