Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ζωή μέσα από όνειρο

Στέκεις και περιμένεις
 Ανύμπορος να κάνεις κάτι, να αλλάξεις κάτι
 Χωρίς πολλές πολλές ελπίδες
 Πέθαναν κι αυτές μαζί με τα όμορφα σου όνειρα
 Κι ας λένε πως πεθαίνει η ελπίδα πάντα τελευταία
 Μα όχι, πριν είπαμε ότι περιμένεις
 Δεν πέθανε, ζει ακόμη, φυτοζωεί
 Όπως εσύ η ίδια
 Ζεις με τα ελάχιστα περιμένωντας αυτό το καλύτερο αύριο
 Με όνειρα σαν κι αυτά που βλέπεις το βράδυ
 Εύχεσαι να 'ταν αληθινά
 Γι' αυτό και λυπάσαι κάθε φορά που σε ξυπνάνε
 Μακάρι να μην τέλειωνε ποτέ
 Κι αν είναι να ζεις τόσο ωραία μόνο στα όνειρά σου
 Κάλλιο ποτέ να μην ξυπνήσεις
 Τι να το κάνεις;;
 Η πραγματικότητα σκληρή, σχεδόν φρικιαστική
 Και πονάει, Θεέ μου
 Πόσο πονάει η μοναξιά της ψυχής
 Να περνάν οι μέρες και οι 'βδομάδες
 Κι εσύ να βουλιάζεις όλο και πιο πολύ
 Στο βούρκο των σκεψεών σου
 Και όλα να 'ναι ίδια
 Και τα μάτια εκείνα να 'ναι αλλού
 Κι όλο να ξεμακραίνουν
 Και ξαφνικα φωνάζω πως σε θέλω και τραντάζομαι
 Κι ύστερα με φόβο εμφανίζομαι
 Νόμιζα πως με άκουσαν
 Μα ήταν στον κόσμο του ονείρου μου με ήρωα εσένα
 Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν ήταν αλήθεια και πάλι
 Και πάλι τα απογεύματα θα 'ναι μουντά και μοναχικά
 Και πάλι, τι νομίζουν πως ζητάς;;
 Δυο χέρια να σφίγγουν τα δικά σου
 Δυο μάτια να μιλάτε δίχως λόγια
 Δυο χειλη υγρά και καυτά να σε ζεσταίνουν με την ανάσα τους
 Τίποτα δύσκολο, τίποτα ακατόρθωτο
 Τίποτα ακριβό, μα ανεκτίμητο!
 Συντροφικότητα λέγεται νομίζω
 Το έχω κι εγώ στ΄αλήθεια ξεχάσει...

4 σχόλια: