Άραγε θυμάσαι;

Θυμάσαι;; Μην αργήσεις μου έλεγες, μα είναι ήδη αργά
Κι εγώ ακόμη περιμένω
Στέκομαι καμιά φορά αμίλητη, σκεπτόμενη τις όμορφες στιγμές μας να θυμάμαι
Στ' αλήθεια τις θυμάμαι, εγώ που δήθεν ξεχνάω εύκολα
Σε αντίθεση με 'σένα που δεν ξεχνούσες ποτέ μα τόσο εύκολα έφυγες
Και ναι, γελούσα λίγο πιο μετά, έτσι φαινόταν
Κάθε μέρα φορούσα ένα ψεύτικο χαμόγελο
Λίγο μετά το είχα ήδη συνηθίσει
Γιατί είπα πως πρέπει να μάθω να ζω για σένα μακριά σου
Θυμάσαι;; Άραγε τώρα που κοιτάς θυμάσαι;;
Εσύ που δεν ξεχνούσες ποτέ τη δική μας μέρα, τα τελείωσες όλα ακριβώς τότε
Ίσως για να με σημαδέψεις ακόμη πιο πολύ, για να θυμάμαι δύο γεγονότα
Και να μπερδεύομαι μη ξέροντας τι να κάνω, τι να νιώσω;
Μα ίσως δεν ξέχασες ποτέ
Ένα κομμάτι του εαυτού σου είναι εδώ
Γι' αυτό ακόμη σε νιώθω, κι ας λείπεις
Γι' αυτό ακόμη θυμάμαι τη γεύση των χειλιών σου, κι ας έχουν περάσει τόσοι μήνες
Γι' αυτό ακόμη θυμάμαι τη μυρωδιά σου
Σαν από σπάνιο λουλούδι που μαράθηκε
Εσύ άραγε να θυμάσαι; Με νιώθεις καθόλου όπως εγώ; Με ονειρεύεσαι όπως πολύ συχνά κάνω;
Γιατί ακόμη κι αν πολύ καλά το κρύβεις, νιώθω πως δεν έχουν όλα πια πεθάνει
Νιώθω πως θυμάσαι πολλά, μα δείχνεις λίγα
Κρύβοντας καλά την ευαίσθητη καρδιά σου
Παίζοντας ένα ρόλο για σένα αταίριαστο
Μα εγώ σε ξέρω ό,τι κι αν λες
Πως πίσω από τις λέξεις και την κρύα στάση σου
Κρύβεις καλά τον όμορφο εαυτό σου
Που καμιά φορά, δειλά τον φανερώνεις, έτσι για μια στιγμή, μα αν πληγωθείς;;
Γι' αυτό και πάλι τον κρύβεις
Σ' έχω καταλάβει πια και ξέρω πως θυμάσαι!
Ο άλλος σου εαυτός σε πιέζει να ξεχνάς, μα το ξέρω πως ποτέ σου δεν το έκανες στ' αλήθεια
Γιατί σε ξέρω πλέον, γνωρίζω ότι κρύβεις "εσένα"
Ντρέπεσαι καμιά φορά για όσα νιώθεις, μα είσαι τόσο γλυκός
Ίσως γι' αυτό να ντρέπεσαι χωρίς να πρέπει
Και σ' αγαπώ πρέπει δεν πρέπει!