Για Πάντα

Θέλω να κρατάω για πάντα το χέρι σου, αυτά τα χέρια τα ευλογημένα

Τρέμουν πια, δεν είναι δυνατά μα έχουν ψυχή ακόμη μέσα τους

Ψυχή και αγιοσύνη

Χτες δεν ήσουν καλά, ίσως να το κατάλαβα όταν σου τηλεφώνησα τη σωστή στιγμή για να σου πω καληνύχτα

Δεν ήθελα να είναι η τελευταία μας

Ποτέ δεν θα είναι, ακούς;

Θα είσαι πάντα εδώ, κοντά μου

Τρόμος και απελπισία, τα κύρια συναισθήματα

Δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι, να μην μπορείς, να εξαρτάσαι, να είσαι μόνη

Δεν θέλω να είσαι έτσι

Δεν θέλω να σε χάσω

Αν φύγεις εσύ χάθηκαν όλα, εγώ θα φύγω, για πάντα

Θα θελα να φτιάξω ένα σπίτι με έναν κήπο, στον κήπο θα φύτευα πολλά λουλούδια για σένα για να τα βλέπεις και μια κόκκινη τριανταφυλλιά που αγκαλιάζει το σπίτι. Εκεί κοντά μια καρέκλα για σένα και ατέλειωτα καλοκαιρινά απογεύματα. Εγώ κι εσύ. Για πάντα.

Μη φύγεις, ποτέ

Θέλω πάντα να μου σφίγγεις το χέρι και να χαίρεσαι που πίνουμε μαζί καφέ

Εγώ θα σου στύβω χυμό και εσύ θα μου μιλάς για τα λουλούδια και για τον Θεό

Εγώ πάλι θα προσπαθώ να εκλογικεύσω αυτά που λες και πάλι θα καταλήγω στο ότι έχεις δίκιο και ότι έχεις πιάσει το νόημα του Θεού

Η αγιοσύνη είναι θείο δώρο, κι εσένα τα μάτια σου είναι όλο γαλήνη και αγάπη

Φοβάμαι, πάντα φοβόμουν για τη στιγμή, την πικρή ώρα

Αν με ρωτούσαν τι θα θυσίαζα για να εξαγοράσω τη σιγουριά ότι αυτή δεν θα έρθει ποτέ η απάντηση θα ήταν τα πάντα

Τρέμεις και δεν μπορείς να περπατήσεις, είσαι σχεδόν 88!

Τρέμω και σε βοηθάω να στηριχτείς, είμαι σχεδόν 26!

Μάθημα

Αυτός ο κόσμος είναι σκληρός και άδικος.
Μα πιο άδικος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ονειρευόσουν. Ονειρεύτηκες.
Ένα χρόνο πριν έκλαιγες για την αδικία της ζωής, για το ότι δεν ζεις
Πού είναι έλεγες η ζωή; Πότε θα  έρθει η αλλαγή και σε σένα; Και ήρθε.
Εσύ τί έκανες; Τα γκρέμισες όλα.
Μετάνιωσες μήπως; Τώρα είναι αργά για δάκρυα. Δεν έχει σημασία.
Κανείς δε θα νοιαστεί, αφού ούτε εσύ η ίδια για τον εαυτό σου δεν νοιάστηκες.
Και ζητάς τα ρέστα από τους άλλους;
Ούτε το σύμπαν φταίει, ούτε οι άνθρωποι
Κανένα φεγγάρι δεν ήταν σε έκλειψη και τα άστρα δε συνομότησαν εναντίον σου
Έκανες λάθος!

Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω το κουρασμένο μου πρόσωπο.
Δείλιασα. Φοβήθηκα. Πλήρωσα. Πληρώνω.
Πώς σε 2 μήνες μπορείς να γεράσεις χρόνια.
Το είδα τώρα.

Κανένας δε σε στήριξε κι εσύ πάλευες με τους δαιμονές σου
Είσαι δυνατή, πολύ δυνατή.
Πήγες ενάντια σε όλους και σε όλα.
Όχι πως ήτανε σωστό αυτό που έπραξες, λάθος ήτανε, μα είχες κότσια και το έκανες
Και τώρα ζεις πάλι μονάχη, μέσα σε ένα δωμάτιο, μπροστά στον υπολογιστή
Δεν έχεις τίποτα καλό σα σκέψη
Ούτε αυτός ο δρόμος θα σε βγάλει πουθενά
Ποτέ ο δρόμος της απελπισίας δεν σε βγάζει στο καλό
Θυμήσου γιατί έφτασες εδώ, θυμήσου τι σκεφτόσουν

Κλαίω. Δε θυμάμαι να πέρασε μέρα που να μην έκλαψα σα να γκρεμίστηκε το σύμπαν
Η αλήθεια είναι πως δεν γκρεμίστηκε
Κι εγώ νομίζω πως χάθηκε πια ο κόσμος για ένα λάθος
Ο κόσμος  θα χαθεί αν συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι

Είσαι κουρασμένη, σε βλέπω
Όχι σωματικά, η ψυχή σου κουράστηκε τόσο πολύ που δεν έχει άλλες αντοχές
Θα τρελαθείς έτσι όπως το πας, ξύπνα
Ξύπνα καρδιά μου, δες πόσο όμορφη είσαι, όλοι στο λένε, πρέπει κι εσύ να το καταλάβεις
Δες πόσα έχεις καταφέρει, κι ας τα θεωρείς δεδομένα
Δες πόσοι τα καταφέραν, κι εσύ για ένα λάθος σου θαρρείς πως χάθηκε ο κόσμος
Πάρε το μάθημα σου και προχώρα
Μάθημα ζωής ήταν αυτό, να μην βλέπεις μόνο το αρνητικό
Έτσι σου μάθανε, τι να κάνεις κι εσύ
Έτσι σου έδειξαν από τόσο δα μωρό, πώς ο κόσμος μπορεί να χάθηκε για ένα μικρό σου λάθος

Είναι ωραία η ζωή τελικά, πιο ωραία από ότι νομίζεις
Πες "ευχαριστώ και συγνώμη" και προχώρα
Δεν βγαίνει με άλλα δάκρυα η ζωή

Τρία Χρόνια

 
Τρία χρόνια πέρασαν σχεδόν
Δυσκολεύομαι να εκφράσω αυτό που νιώθω
Ένα μείγμα οργής, θυμού, μίσους και οίκτου
Δυσκολεύμαι να περιγράψω και την καθημερινότητα μαζί σου
Ένα κενό αυτό βλέπω μόνο

Τι κερδίζεις; Νομίζεις βγαίνει νόημα από αυτά που λες;
Ανάμεικτα συναισθήματα, μη ξεκάθαρες σκέψεις επισκιασμένες με εικόνες και χιλιάδες ανούσιες συζητήσεις που μόνο άσχημη αίσθηση σου προκαλούν
Μόνος σου κάνεις έτσι τη ζωή σου παίρνοντας στο λαιμό σου όποιον άτυχο έχεις δίπλα σου
Ακόμη και άδικες κατηγορίες, ψέμματα. Αυτό δεν το περίμενα.

Δήθεν αγαπάς, ξέρω πως δεν ισχύει
Αγαπάς κρίνοντας, κατατάσοντας τους ανθρώπους με κριτήρια υποκειμενικά, κατά γενική ομολογία λανθασμένα
Ξέρεις πως αγαπάς;
Λέγοντας άσχημα πράγματα για αγαπημένα πρόσωπα, κατακεραυνώνοντας, προδπαθώντας να βγάλεις από πάνω σου τη ρετσινιά της ευθύνης για όσα έγιναν
Λυπάμαι για σένα

Δίπλα σου κατάλαβα πως η αγάπη όσο αυτονόητη κι αν θεωρείται κάποιες φορές, δεν είναι
Πως αυτοί που σε πληγώνουν περισσότερο είναι εκείνοι που λένε ότι σ' αγαπάνε
Το παίζουν θύματα για να σε κατηγορήσουν μετά
Και είναι οι άνθρωποι που ζούνε δίπλα σου, δίπλα μου

Λυπάμαι και για μένα
Χαμένα χρόνια αναβάλοντας τη ζωή, μέσα στον έλεγχο και την κριτική
Γκρίνια και κακεντρέχια
Κοιμάσαι ανάλαφρα μετά από όλα αυτά;

Τρία χρόνια πέρασαν και ακόμη περιμένω την αλλαγή
Τι κρίμα, κάθε φορά που μου δίνεις ένα λόγο να χαρώ, δίνεις πολλούς για το αντίθετο
Τρία χρόνια πέρασαν, τι περιμένεις για την αλλαγή που όλοι λένε;
Αναβάλλεις τη χαρά, ενώ αυτή βρίσκεται δίπλα σου! 

Σε παραδέχομαι

                    Σε παραδέχομαι

Γλίτωσες μωρό μου, σε παραδέχομαι, γιατί τα κατάφερες μόνη σου

Σε θαύμασα, με δάκρυα, γιατί ξέρεις το αίμα νερό δε γίνεται, και χάρηκα τόσο που εσύ γλίτωσες

Σε είδα ντυμένη στα λευκά στο παιδικό σου δωμάτιο, εκεί που παίζαμε μικρές τα καλοκαίρια, θυμάσαι;

Ερχόμουν σχεδόν κάθε μέρα για να σε πάρω να πάμε στη γιαγιά, πόσο μου λείπουν εκείνες οι μέρες, ήταν το μόνο που με ένοιαζε

Κι εσύ ήθελες όλο να φεύγεις από εκεί μέσα, τα ίδια περνάω κι εγώ, μη νομίζεις, σε νιώθω

Μέχρι πριν από λίγο καιρό αναρωτιόμουν γιατί να πάρεις αυτή την απόφαση, το μεγάλο βήμα, σήμερα κατάλαβα, κι εγώ το ίδιο θα έκανα, ακόμη και τόσο νωρίς

Θυμάμαι τα πάντα, τα πρωινά που πηγαίναμε μαζί σχολείο, τη τσαχπινιά σου, δεν άντεχες στο σπίτι, πνιγόσουν, εγώ να δεις

Σε στολίσανε με όλα τα καλά στο μικρό σου δωμάτιο και πέρασαν από μπροστά μου όλες οι αναμνήσεις, όλες οι στιγμές μας, τα καλά μας, τα μαλώματά μας, οι αγκαλιές μας, οι συζητήσεις μας

Χαθήκαμε καρδιά μου, αποξενωθήκαμε, χωμένοι στις υποχρεώσεις μας, βουτηγμένοι στη ρουτίνα μας, σήμερα όμως κατάλαβα ότι είσαι στην καρδιά μου

Γλίτωσες μωρό μου και οι λόγοι αυτού του βήματος ήταν ακριβώς δίπλα σου, η απορία στο βλέμμα σου, έτρεξες να φύγεις όταν κατάλαβες καλά τον κόσμο, σε παραδέχομαι

Δίδαξε με πώς γλιτώνεις από τέτοιες καταστάσεις, πες μου, ίσως εγώ δεν έχω τον δυνατό σου χαρακτήρα, την πυγμή σου

Ποτέ δεν την είχα, δυστυχώς, εσύ ήξερες πάντα να επιβιώνεις από τέτοιες καταστάσεις, εγώ ακόμη δεν έμαθα

Τώρα όμως δε ζεις στην αβεβαιότητα, αυτά πέρασαν, σήμερα σας θαύμασα

Συγκινήθηκα στ’αλήθεια, γέμισε η καρδιά μου, ήσασταν όμορφοι, ήσασταν μαζί

Ελπίζω τα χέρια αυτά να μη σε λερώσουν, ελπίζω να συνεχίσεις με αυτό το χαμόγελο

Θα θυμάμαι πάντα τις στιγμές μας, γιατί οι περισσότερες ήταν τόσο όμορφες

Σε παραδέχτηκα σήμερα

Σε παραδέχομαι και σ’αγαπάω!

   Με άδειασες

Σήμερα άδειασα από ζωή.

Πέρασαν από μπροστά μου τα τελευταία διόμιση χρόνια της ζωής μου, οι στιγμές,, η πορεία στο άγνωστο, οι άνθρωποι που γνώρισα, τα μέρη που είδα, οι επιστροφές μου στο “σπίτι”, πάντα τις μισούσα

Σπίτι είναι εκεί που μπορείς να είσαι ο εαυτός σου

Μάλλον εγώ δεν έχω, τόση αβεβαιότητα, τόση μεγάλη απορία, σκέψεις μπλεγμένες, ανακατεμένες με πολλά “γιατί”, κλάμα και κατεστραμένα όνειρα

Η πιο μεγάλη απογοήτευση δεν είναι όταν δεν έχεις οικογένεια, αλλά όταν νομίζεις ότι έχεις και βλέπεις το σκληρό πρόσωπο των ανθρώπων που λένε ότι σ’αγαπάνε

Πόσο εύκολο να το λες

Πού ήσουν όταν έκλαιγα, πού ήσουν όταν ήμουν άρρωστη, γιατί έφυγες, γιατί δεν με έπαιρνες αγκαλιά, γιατί μια φορά δεν μπορούσα να παινευτώ κι εγώ για το ωραίο κέικ σου, γιατί ήσουν απών πάντα, ακόμη και τώρα

Όλο λόγια και κρύες αγκαλιές, το ενδιαφέρον σου ένα τηλέφωνο, μερικές ερωτήσεις για τη μέρα το διάβασμα και τέλος.

Διαβάζω, μην ανησυχείς, δε χρειάζομαι την επιτήρηση σου

Μου έμαθες να ζω χωρίς εσένα και ξέρεις;, δε θα μου λείψεις ποτέ

Έτσι κι αλλιώς σχεδόν πάντα έλειπες

Μ’άφησες μόνη να λογοδοτώ για τις δικές σας αμαρτίες, και λάθη

Σήμερα άδειασα πραγματικά, χάθηκα στις σκέψεις, μου...

Το σπίτι είναι πάντα το ίδιο άδειο, αν και δεν μένω μόνη, μ’ένω με τα απομεινάρια μιας οικογένειας που ποτέ δεν ήταν πραγματική

Σιχάθηκα αυτή τη λέξη, αλήθεια, τη φοβήθηκα

Πώς γίνεται να είδα αγάπη ή τουλάχιστον πραγματική προσοχή από ξένα άτομα, αλλά τίποτα από τα δικά μου άτομα;

Θα φύγω μια μέρα, όπως είχες κάνει κι εσύ όταν σε χρειαζόμουν, όπως κάνεις πάντα γιατί δεν αντεχεις καμμιά ευθύνη

Και τώρα τι; Μερικά ακόμη χρόνια τοξικότητας πάνω μου, σε ευχαριστεί αυτό;

Μέχρι τώρα δε σε έκρινα, τώρα το κάνω

Η ευαισθησία μου έχει πεθάνει, το δάκρυ έχει στεγνώσει και τα χείλη μου είναι πικρά, το τσιγάρο έχει μια πίκρα, αλλά είναι η μόνη παρέα τώρα

Δε νιώθω τίποτα πια, αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να το κάνω ξανά, αυτό εξαρτάται από τη διάθεσή σου

Σε ευχαριστώ μόνο για ένα πράγμα, που μου έμαθες να μην περιμένω τίποτα από κανέναν, ούτε καν από αυτούς που είθισται να δίνουν, κι ας έχουν να δώσουν μόνο ένα χαμόγελο, ένα χαμόγελο αληθινό

Καληνύχτα από μακριά, όπως πάντα!

Κι εσύ λίγο...

Ένα πελώριο "γιατί" και μια θλίψη στα μάτια μου κάθε φορά που μιλάμε
Γιατί να είμαστε έτσι, γιατί να μου μιλάς έτσι
Δεν είμαι για 'σένα, δυστυχώς, ό,τι εσύ για 'μένα
Δεν σου λείπω, βλέπω, τόσο πολύ κι ούτε τα βράδια σε συντροφεύω στα όνειρά σου
Γιατί είδα με πίκρα πως όλων των άλλων η συντροφιά είναι τόσο πια πολύτιμη για 'σένα
Σπρώξε με κι άλλο στο γκρεμό, κάντο, μπορείς να το κάνεις 
Όπως όταν μου κλείνεις το τηλέφωνο, όπως όταν με ξεχνάς για ώρες κι εγώ για ώρες κοιτάζω το τηλέφωνο με την ελπίδα ότι θα χτυπήσει και θα ακούσω τη φωνή σου
Μη τα διαβάσεις όλα αυτά, ξέρω ότι η πολύ αγάπη σας πνίγει και τρέχετε να φύγετε μετά
Να ξεφύγετε από αυτό που θα θυσίαζε τα πάντα για να μιλήσετε για ένα λεπτό, να κερδίσει στο καλύτερο μια τρυφερή αγκαλιά
Κι ούτε αυτό πλέον έχει το νόημα που είχε κάποτε
Μόνο εγώ τρέμω ακόμη σα σε ακούσω και η φλόγα που ένιωθα έχει γίνει ολόκληρη πυρκαγιά
Τόσο αδιάφορος τόσο αποστασιοποιημένος θα έλεγα ακόμη και τυπικός
Με απογοήτευση θα έλεγα πως ακουμπάω μια αγάπη που δεν τρέμει σαν με ακουμπά και η φωνή δεν κομπιάζει από τη λαχτάρα που κάποτε είχε να με ακούσει
Συνέχισε να μένεις κοντά μου, θα συνεχίσω να σ΄αγαπάω 
Και πώς άραγε θα ήταν δυνατό να σταματήσω να το κάνω;
Και πώς, ακόμη, να σε αφήσω σε ένα κόσμο που δεν λυπάται και που δε διστάζει να κρίνει σε κάθε ευκαιρία
Φοβάμαι τη μοναξιά της ψυχής, αυτή μονάχα η μοναξιά με τρομάζει
Αυτή ακριβώς, ναι, αυτή που κρατάς στη τσέπη σου εύκαιρη για να μου την κερνάς με κάθε ευκαιρία
Για φαντάσου πάντα έλεγα πως από 'σένα θλίψη δεν θα δω, κι ούτε τα μάτια μου κλαμένα και πως οι εφιάλτες μου θα σβήσουν μια για πάντα
Τι ειρωνία τα είδα όλα αυτά και ας σε παρακάλεσα να μη μου τα προσφέρεις, δε μ'αρέσουν και δυσκολεύομαι να δείχνω χαρούμενη μπροστά σου 
Κι έτσι σου στερώ το χαμόγελο καμμιά φορά, όταν με σκέφτεσαι
Δεν το θέλω αυτό, μονάχα να γελάς σου ζητάω
Αλήθεια!
Χαμογέλα και πάντα θα 'μαι καλά γιατί εγώ ζω κοιτάζοντας το χαμόγελο στα μάτια σου και ακούγοντάς το στη φωνή σου
Κι αυτά τα χέρια σου που είναι να με πάρουν έστω και μια ψεύτικη αγκαλιά
Γιατί μονάχα το τηλέφωνο μου κλείνουν, εγώ είμαι η σίγουρη κι ας μη το παραδέχεσαι
Σίγουρη; 
Τυχερός θα 'σαι αν ισχύει γιατί ούτε κι εγώ με ξέρω τόσο καλά
Μα για να μην με ξέρω μάλλον δεν θα 'μαι
Γιατί αν έφτασες, λοιπόν, στα σίγουρα να με βάζεις άλλο μεγάλο λάθος να μην κάνεις
Κι εγώ γιατί νομίζεις νιώθω τόσο αισθητή την απουσία σου, γιατί σε βάζω πάνω από όλους και όλα, γιατί θυσιάζω κάθε ανούσια παρέα μόνο για να σε ακούσω;
Σίγουρο ποτέ δε σε ένιωσα και η κάθε λέξη μπορεί να 'ναι η τελευταία μας γι' αυτό την έχω ιερή
Μονάχα που πονάω
Να 'σουν κι εσύ λίγο έτσι, να φοβόσουν κι εσύ λίγο μη με χάσεις!

Συγνώμη και πάλι!

Πόσο αφελής είμαι ώρες ώρες 
Πάλι πίστεψα σε λόγια του αέρα και του απλού ενθουσιασμού
Δε σε ξέρω ακόμη καλά ακόμη σε μαθαίνω τόσο αργά όσο μου αφήνεις να δω από τον αληθινό σου χαρακτήρα
Τώρα που σκέφτομαι όλα σου τα λόγια τώρα που έρχεται μπροστά μου το ψυχρό σου βλέμμα
Η άκαρδη στάση σου να με καρφώνεις με καρφιά αδικίας ενόσω δεν μπορώ να κρατήσω τα δακριά μου
Να με κοιτάζεις όλο έπαρση που φάνηκες ο αδικημένος, ο πάντα σωστός, αυτός που έχει αισθήματα
Γιατί εγώ δεν έχω όπως άφησες να φανεί
Εγώ δε σε σκέφτομαι ποτέ, ποτέ δε νοιάζομαι για την καρδιά σου
Μα κάτι τέτοιες ώρες κι αυτό το βλέμμα σου και τα μαχαίρια της γλώσσας σου με κάνουν να αναρωτιέμαι: Άραγε εσύ έχεις καρδιά;
Μ' αγάπησες ποτέ σου; Αιστάνθηκες ποτέ αληθινά άδειος επειδή δεν ήμουν εκεί κοντά σου;
Ή τελικά είμαι εγώ μονάχα αυτή που παλεύει μόνη της να κρύψει τις αδυναμίες της, να φανεί δυνατή, να μη δειλιάσει, να μη τα βάλει κάτω
Να αντέχει να βλέπει τις πληγές της να εξαπλώνονται χωρίς να παραπονιέται για να μη φανεί και πάλι γκρινιάρα, για να μη ρισκάρει το ότι μπορεί να γυρίσεις ξαφνικά την πλάτη
Μια αφορμή! Αυτό αρκεί...
Μια αστεία, σχεδόν γελοία αφορμή μπορεί να χαλάσει τη ζωή μου, να γκρεμίσει και πάλι τα όνειρά μου που με κόπο προσπάθησα να ξαναχτίσω
Σε έβαλα στο θρόνο της καρδιάς μου και γύρω από 'σένα έχω χτίσει τόσα όμορφα πράγματα, τόσες στιγμές, τόσα χαμόγελα 
Μα με έκανες και πάλι να φοβάμαι ακόμα πιο πολύ
Κάθε άνθρωπος που περνάει από τη ζωή μου φαίνεται σα να το 'χει βάλει σκοπό να με πληγώσει, να μου γκρεμίσει τα όνειρα, να με κάνει να τρομάζω να γνωρίσω τους ανθρώπους, να έρθω κοντά τους, να τους αγαπήσω
Οι έρωτές μου ήταν τόσο ανούσιοι που με την πρώτη ευκαιρία με έβαζαν στο στόχαστρο, με κολλούσαν στον τοίχο με την κάνη στον κρόταφο για να μου επισύρουν τόσα και τόσα δήθεν παραπτώματα
Ρωτήστε με, λοιπόν, σας προκαλλώ αναρωτηθήκατε ποτέ αν έχω εγώ κάποιο παράπονο; Κι αν μήπως τα δικά σας παραπτώματα με πόνεσαν καθόλου; Καταλάβατε άραγε πόσο πολύ πονάω, αλλά καταπνίγω όλο μου τον πόνο μόνο και μόνο για να μην πληγώσω κανέναν;
Πάντα πληγώνομαι και πάντα πληρώνω για κάτι λάθη μου σωστά πταίσματα
Συγχαρητήρια, λοιπόν, που τα κατάφερες και εσύ όπως και όλοι οι άλλοι
Πρέπει να νιώθεις τόση περηφάνεια που με έκανες να τρομάζω να σου μιλήσω, να αναρωτιέμαι για το πως πρέπει να σου φερθώ για να μην έχεις παράπονο, τόσος ο φόβος μου
Γιατί το ξέρω θα έρθει και πάλι η στιγμή που θα μου πεις για τα μεγάλα μου σφάλματα που αναγκαζόσουν να κρύβεις κάτω από το χαλί, να τα καλύπτεις όπως λες, να κάνεις πως δεν τα βλέπεις
Κρίμα και συγνώμη σου ζητάω
Συγνώμη που και πάλι ξεγελάστηκα και πίστεψα στον έρωτα, στην αγάπη εγώ που είχα πει πως δεν θα ξαναγαπήσω 
Συγνώμη που σ' αγάπησα τόσο πολύ, αλλά να ξέρεις σε ξεχώρισα
Μου φάνηκες διαφορετικός, ξεγελάστηκα και πάλι
Συγνώμη για την αφέλειά μου, συγνώμη και πάλι
Σ'αγαπώ και πάλι!